Op een woensdag in november had ik het genoegen op nummer 10 de vergadering toe te spreken van de Raad van Kerken in Nederland. Met ‘nummer 10’ bedoel ik dat het aartsbisdom Utrecht vier huisnummers naar links zetelt, gezien vanaf het terrein van ons Landelijk Kantoor. Daar houdt de Raad van Kerken haar vergaderingen, de 405e dit keer. Hoewel dit gebeuren zich aan onze straat afspeelt, is het typisch dat het Kerkgenootschap der Zevende-dags Adventisten geen lid is van de Raad van Kerken. De Raad telt dertien lidkerken en drie geassocieerde kerken. Bij die laatste horen wij.
De Syrisch-Orthodoxe priester Samuel Dogan verzorgde in de kapel de opening volgens zijn liturgische traditie. Dat deed hij voor ons in het Nederlands, maar hij zong ook een stukje in het Aramees, de taal van Jezus. Dat deed wel wat.
Daarna was er in de vergaderzaal bij agendapunt 1 veertig minuten tijd ingeruimd voor mijn bijdrage. De voorzitter, Dirk Gudde, verzocht me om eerst de aanwezigen (nog eens) uit te leggen waar zevendedagsadventisten voor staan. Ik beschreef ons uitzien naar de wederkomst van Jezus. Hoe we menen dat de karakterschildering van God, die uit de adventistische bijbelinzichten naar voren komt, treffende antwoorden biedt waar onkerkelijken naar op zoek zijn. En hoe de sabbat duidelijk maakt dat God niet alleen schepper is, maar ook een God die verbinding zoekt en aanmoedigt.
Vervolgens ging het over de reden voor mijn komst. Onze voorzitter, ds. Wim Altink, had een keer laten vallen dat ons kerkgenootschap 58 gemeenten telt en een stuk of tien aankomende gemeenten. Over dat fenomeen van aankomende gemeenten wilde de Raad graag meer horen. Dus beschreef ik onze pelgrimage vanaf de eeuwwisseling: hoe wij eerst schuchter, maar allengs steeds nadrukkelijker, aan de opbouw van Gods koninkrijk willen bijdragen door gemeentestichting. Van de ruim 35 projecten zijn er acht gestopt en elf zijn inmiddels gemeenten geworden. Momenteel zijn er dertien erkende church plants en een stuk of vier officieuze.
De raadsleden lieten in de discussie die volgde merken dat zij verrast en bemoedigd waren. Vooral de grote betrokkenheid van teams van gemeenteleden, voor wie predikanten een coachende rol vervullen, sprak hen aan. Maar zij namen ook instemmend kennis van de diversiteit qua taal, cultuur en doelgroepen. Zo bemoedigden zij mij weer!
