Hemelvaartsdag, donderdag. Zojuist liep ik over een zonnige Grote Markt in hartje Brussel. Het centrum van deze metropool is een genot om lopend te verkennen. Door het hoogte verschil hier en daar zijn er schitterende doorkijkjes. Ook de rechte statige straten monden met opzet uit bij een indrukwekkend gebouw, zoals het Paleis van Justitie, het Koninklijk Paleis of de kathedraal 
Het is jammer dat we niet meer één land zijn, de Nederlanden.
Dat staat de samenwerking tussen de Belgische Federatie der Adventkerken met de Nederlandse Unie overigens niet in de weg.
Vandaag en morgen vinden de vierjaarlijkse zittingen plaats (te vergelijken met ons uniecongres). Mij is gevraagd om dagvoorzitter te zijn terwijl college Gerard Frenk toezichthouder is op de procedures.
Wij delen deze taak met collega’s van de Franse Unie, waar de Belgische Federatie deel van uitmaakt.
De kerk in België wordt gekenmerkt door immense uitdagingen. Hoewel het ledental en de inkomsten groeien, is er minder optimisme te bespeuren over de toekomst dan bijvoorbeeld in onze rijen.
Vanmiddag is een visie-stuk van het plannencomité aangenomen. Er is veel over gediscussieerd. De woorden zijn mooi en lijken de oplossing voor de impasse t.a.v. gemeentegroei en nieuw elan.
Zijn het echter woorden die vier jaar geleden ook al klonken? En daarvoor? Komt het benoemingscomité morgen met een nieuw bestuur die de kunst zal verstaan om een nieuwe richting in te slaan?
Op dagen als deze, waar veel woorden worden gesproken, achter de interruptie microfoon, achter het spreekgestoelte, achter de bestuurstafel, kunnen woorden makkelijk aan inflatie onderhevig worden. Er kan zelfs het gevoel bekruipen “dit hebben we al zo vaak gehoord” en we gaan over tot de orde van de dag.
Ds Ngoy Kyala, de voorzitter van het aftredend bestuur, liet een video zien waarbij een kind in de stromende regen begint te sjorren aan een zware boomstam die de weg blokkeert. De video laat treffend de moed van deze jongen zien, die alleen begint en geen resultaat bereikt. Pas wanneer andere kinderen en ook volwassenen meehelpen, komt er beweging in de zware stam en wordt de weg geopend.
Een sprekend beeld van de kerk: alleen als we samen, met elkaar er voor gaan, wordt de kerkelijke weg naar de toekomst geopend.
Ik ben benieuwd wat Brussel (de vergaderruimten van de kerk) ons zal bieden.
.
