Tijdens een gesprek op het uniekantoor van de week, maakte ik aantekeningen. Ook op een moment dat een humoristische opmerking werd geplaatst. “Dit komt vast in zijn blog” hoorde ik iemand zeggen.
Alleen wat ik opschreef had te maken met iets wat zich eerder in de vergadering voordeed, en niet het moment suprême wat in deze blog geresoneerd zou moeten worden. Terugkijkend was het inderdaad best belangrijk wat met een kwinkslag werd begroet. Nee, ik ga hier niet herhalen waar het over ging, want het is niet voor niets dat de meeste gesprekken achter gesloten deuren plaatsvinden.
Als ze maar plaatsvinden. Want het desbetreffende onderhoud was een gelegenheid om open en onomwonden over een issue te spreken. Er was ruimte, vertrouwen, eerlijkheid en humor. De ingrediënten om de waarheid te spreken en te horen.
Empathie is goed en een belangrijke speler op het kerkelijk veld. Maar dat ontslaat de spelers er niet van om ook – mits bovengenoemde ingrediënten op hun plaats zijn – ruiterlijk toe te geven wat mis ging en de ander daar ook op te wijzen.
Er kan geen gemeente of gemeenschap van mensen bestaan zonder duidelijke kaders en structuren. Net zoals bij de opvoeding van kinderen overigens. We weten nu inmiddels heel goed (dankzij programma’s als The Nanny) dat de complete vrije hand van ouders t.o.v. hun kinderen vaak desastreuze gevolgen heeft. Aan de andere kant is het van groot belang dat de kaders en regels een sfeer van veiligheid, vertrouwen en vooruitgang faciliteren.
Als we als kerk de gemeenschapszin zo hoog in het vaandel hebben, betekent het ook om een gezonde balans te hebben tussen ruimte en regels, tussen ontplooiing en oog voor de ander. Ja, het is volledig herkenbaar, ook breder in de maatschappij: er is geen vrijheid zonder verantwoordelijkheid.
