Het uniecongres vorig jaar heb ik een beetje in een waas meegemaakt. Als ik terugdenk staan er een aantal hoogtepunten mij bij. Ook een aantal dieptepunten zie ik voor ogen. Ik weet nog steeds niet wat ik gezegd heb vanaf podium toen ik verkozen was tot secretaris.
Wat ik wel herinner is het besluit over het beleidsplan. ‘De afgevaardigden, in vergadering bijeen, dragen het Algemeen Kerkbestuur op uiterlijk 6 maanden na het beëindigen van het uniecongres een beleidsplan te publiceren…’ Ik weet nog dat ik toen dacht ‘O, 6 maanden, dat moet wel lukken.’ Dat gedachte stallen we maar onder jeugdige optimisme. 6 maanden is heel erg kort voor een beleidsplan. Tenminste, kort voor een goede, concrete beleidsplan.
Ondertussen zijn we 10 maanden verder, en het beleidsplan is af. Ik heb letterlijk 5 minuten geleden de laatste hand aan het plan gelegd.
Ik durf niet eens te gokken hoeveel uren ik in dit plan heb gestopt. Dagen heb ik samen met de anderen in de beleidsplancommissie gezeten: de afdelingshoofden stimuleren om een stuk over hun afdeling te schrijven, de stukken van de afdelingen te redigeren, het algemeen beleid schrijven, tussenrapportages aan het Algemeen Kerkbestuur en de predikanten geven, ga zo maar door. En dan ben ik maar één van de velen die aan dit plan hebben gewerkt.
Als ik nu naar het plan kijk, ben ik trots. Trots op mijn kerk. Trots op de plannen die we hebben. Trots dat adventisten nog steeds elke dag mensen bereiken met Gods liefde. Trots dat jonge mensen hun leven wijden aan God. Trots dat ik de Heer mag dienen als secretaris van zijn kerk in Nederland.
Ik hoop dat ik niet de enige ben die trots is op mijn kerk. Ik hoop dat in de komende tijd steeds meer mensen deze goede trots zullen koesteren, en dat wij als Nederlandse adventisten een blijvende invloed zullen hebben op de mensen om ons heen.
