Al een decennium lang lopen mijn zoon en ik ieder jaar de Nijmeegse Vierdaagse. De meeste keren hebben we de tocht van 200 kilometer in vier dagen ook uitgelopen. Voorafgaand aan het evenement ontstaat er meestal een soort opwinding over zaken die nog geregeld moeten worden. Nieuwe schoenen kopen omdat de oude wandelschoenen versleten zijn, voldoende water, vitaminedrankjes, eten en snacks inslaan en, niet te vergeten, het startbewijs ophalen.
Ieder jaar kijken we met gemengde gevoelens uit naar het evenement. Hebben we er zin in? Ja, zeker. Nijmegen wordt overspoeld met meer dan 40.000 wandelaars en enkele honderdduizenden bezoekers die komen kijken of feestvieren in de stad. Honderden vrijwilligers, politiemedewerkers, medici en verkopers van allerlei waren draaien een week lang overuren om alles in goede banen te leiden. Een week lang feest, wie heeft daar geen zin in?
Waarom vond ik dit leuk?
Maar zijn we er ook klaar voor? Dat is ieder jaar weer de grote vraag. Met een drukke kantoorbaan krijg ik weinig beweging en is het nodig om door het jaar heen te blijven lopen. Dat doe ik eigenlijk te weinig, dus ieder jaar is het weer afwachten hoe ik de Vierdaagse doorsta. Gelukkig gaat het meestal goed en heb ik slechts tweemaal vroegtijdig hoeven afhaken.
We hebben het gehaald
Tijdens het evenement ontstaat soms een gevoel van: ‘Waarom vonden we dit ook alweer leuk?’ Dat gevoel ontstaat meestal als de voeten pijn gaan doen, de verveling toeslaat omdat de route eindeloos lijkt te zijn (iedere dag zo’n 10 uur lopen), het heel erg warm is of juist hard regent, of wanneer we op een deel van de route lopen waar het erg saai is en weinig publiek de wandelaars aanmoedigt. Maar aan het einde van de week, als de glorieuze intocht over de ‘Via Gladiola’ een feit is en de medaille (een koninklijke onderscheiding) is opgehaald, overheerst een gevoel van voldoening en zelfs trots. Het is gelukt, we hebben het gehaald.
Terug naar de basis
Wellicht kunnen we de vergelijking enigszins doortrekken naar het geloof. We zijn enthousiast en gaan vol goede moed onderweg. Maar gaandeweg blijkt dat er ook een aantal hobbels te nemen zijn in de vorm van mensen die onaardig tegen elkaar doen, onenigheid over bepaalde geloofspunten, persoonlijke strijd in het geloof en/of maatschappelijke uitdagingen.
Ook in het geloof kunnen we onderweg ontmoedigd raken en de neiging krijgen om op te geven. Dan is het goed om terug te gaan naar de basis. Waarom geloof ik? Als het goed is heeft het antwoord iets te maken met liefde voor God en liefde van God. God gaf alles op om zijn schepping te redden. Hoewel wij ons soms van God afkeren, blijft hij ons steeds trouw. Aan het einde wacht Gods rust, eeuwig leven in vrede en vrijheid. Geen zonde meer en geen moeilijkheden.
Toekomstkoorts
De geloofstocht beëindigen we niet op eigen kracht, maar in de kracht van God die ons door zijn oneindige genade redding biedt en ons aanneemt als zijn kinderen en tot inwoners maakt van zijn wereld.
Hoe staat het met onze ‘koorts’ voor die toekomst? Laten we ons met elkaar blijven richten op de prachtige en positieve boodschap van de hele Bijbel, God redt. Dat is onze houvast en onze hoop en daarom geven we niet op, maar gaan we door tot de finish.
