Op mijn bureau staat een donkerroze, witte orchidee. Het kantoor kenmerkt zich niet door kleine afmetingen en in de redelijk grote ruimte krinkelt deze sierlijk plant fraai omhoog.
Als we met vier of vijf mensen rondom de tafel zitten, staat de Oosterse schone decoratie soms in de weg. Dan kan je de ander niet zien zitten. Dan schuiven we de plant iets aan de kant. Het staat nu zo precies goed. Het is een soort statement. Te midden van efficiency gloort esthetica. Strakke tafels, ordners, printers, telefoon, mappenkast en onze orchidee.
Het ziet er weer fris en vrolijk uit. Dat viel me van de week ineens op. Want de vorige versie was verlept. Er is een collega die een specialist is in het onderhouden van orchideen. Nieuwe stekken kweken en zo wordt haast onzichtbaar gewerkt aan iets dat buiten beleid, bestuursvergaderingen en businessmodellen omgaat. Gelukkig ben ik niet degene die aan het water geven hoeft te denken, want dan was de orchidee geen lang leven beschoren.
Soms knappen gemeenten af op onbegrip, verblindheid en grote woorden. Soms verlept de passie voor het Koninkrijk. De afgelopen tijd heb ik zulke planten gezien. Het komt voor en het raakt me. Gelukkig niet voor lang. Er is na een goede nacht slapen een nieuwe dag en iemand heeft met een onzichtbare hand een frisse orchidee gestekt. Dat is een dag met andere wendingen. Andere onderwerpen en wellicht nieuwe mogelijkheden.
Mijn orchidee staat voor schoonheid en hoop. Tja, als dominee blijf je parallellen zien en preekvoorbeelden.
De apocalyptische beelden in het laatste Bijbelboek laten ons zien dat er een moment komt dat de donkere krachten – milieuvervuiling, geen godsdienstvrijheid, onderdrukking – zo totaal zijn, dat leven op aarde onmogelijk wordt. Een gang naar verstikking, verzuring en verdamping.
Dán zal vanuit het Oosten een wolk groter en groter wordt en breekt de nieuwe dag aan. De Prins van Vrede arriveert. De bomen in het veld zullen juichen. Zo ook de orchidee.
