Twee weken geleden was ik op Newbold in Engeland. Newbold is de universiteit van onze divisie. Alle predikanten in Noord- en Oost-Europa studeren daar. Ook ik heb daar in het verre verleden gestudeerd. Nog belangrijker op Newbold heb ik Megen, mijn vrouw, ontmoet. Als we daar dan weer zijn, komen die herinneringen aan een tijd van zorgeloosheid weer naar boven.
Sinds we in Nederland wonen gaan we daar elk jaar naartoe – maar helaas niet voor die romantische redenen. Ik geef les op Newbold. Elk jaar over een ander onderwerp: Satan, de Grote Strijd, Hermeneutiek. Deze keer ging het om Messiaanse verwachtingen in en buiten de Bijbel. Voor drie dagen kon ik de master studenten uitdagen in hun denken en hun geloof.
Uiteindelijk is dat wel wat een theologisch opleiding doet. Het daagt je uit. Als je bezig gaat om academisch te bestuderen waar je in gelooft, dan is dat een lastige opgave. Sommige delen van je geloof, die je al jaren met je meedraagt, worden kapot gemaakt. Dat is moeilijk om mee te maken. Aan de andere kant krijg je zoveel nieuwe inzichten, dat je geloof honderd keer sterker is als je weer terugkomt.
Daarnaast mocht ik als nieuwgekozen secretaris met de vier jongens (ja, helaas geen meisjes!) zitten die daar studeerden en horen hoe het gaat. En dat is het leukst van zo’n bezoek aan Newbold voor mij: anderen zien die ook zo’n groei meemaken.
