Martje werd in 1935 geboren, vlak voor de oorlog. Zij kwam uit een groot gezin van elf kinderen. Dat betekende ook armoede, maar ze hadden een warm huis. Moeder zorgde goed voor Martje en haar broers en zussen, en ze hadden elkaar natuurlijk.
Op vrij jonge leeftijd verhuisde Martje naar Bosch en Duin, Zeist, om in het vroegere kindertehuis Zonheuvel te werken. Ze was een echte kindervriend, haar passie was anderen helpen. Ze was dus prima op haar plek op Zonheuvel.
Het was niet altijd even makkelijk en ze had wel eens heimwee. Gelukkig kon ze vaak terecht bij de familie Dingjan. De kinderen noemde haar tante Martje: zij was aangegroeide familie. Na Zonheuvel werkte Martje op Vredenoord. Ook die tijd was niet gemakkelijk, maar zij had altijd een positieve instelling.
Zij had altijd een positieve instelling
Later werkte ze in Utrecht, in de verzorging. Toen ze met pensioen ging, verhuisde ze terug naar Groningen en kwam uiteindelijk in de wijk terecht waar zij opgroeide. Maar Utrecht was haar thuis geworden. Ze miste de stad, maar vooral haar vriendinnen en familie. Toch was ze blij om weer in Groningen te zijn, want ook daar woonde veel familie en ze was dol op haar neefjes en nichtjes.
Martje had lange tijd geen contact met de kerk; toch bleef het altijd wel leven. Toen ze terugkwam in Groningen, werd ze onderdeel van een huisgroep. Zij en haar broer Derek zijn via de goede contacten binnen die groep weer bij de kerk gekomen. In de adventgemeente Groningen zijn ze opnieuw welkom geheten. Martje stond altijd klaar voor iedereen, binnen en buiten de kerk.
Martje laat vijf broers en zussen achter, heel veel neven en nichten en achterneefjes en achternichtjes –die haar als oma zagen. Het geloof was heel belangrijk voor Martje. Ze had een vast vertrouwen in Jezus Christus als haar redder en als degene die spoedig weerkomt om alles goed te maken.
