Een blog van em. ds. Henk Koning
Deze zomer had ik voor het voorrecht het Aziatische land Laos te bezoeken. Dat werd in diverse opzichten een fascinerende ervaring.
Mooi, jong, maar arm
Laos is een schitterend bergachtig land. De bekende rivier de Mekong is niet alleen de levensader van dit land maar ook majestueus en fotogeniek. Een tocht over of een zonsondergang aan deze rivier is onvergetelijk. Het land heeft een zeer jonge populatie. De gemiddelde leeftijd is 19,5 jaar. De levensverwachting is slechts 67 jaar. Laos, ingeklemd tussen China, Thailand, Cambodja en Vietnam, telt 6,8 miljoen inwoners. Het kent nu politiek maar één partij: de communistische. Het is ook een van de armste landen en sterk afhankelijk van internationale hulp. De vriendelijke bevolking is overwegend boeddhistisch.
Levend verleden
Opvallend in de weinig grote steden van Laos is dat aan straatnamen is te zien dat het land in het verleden een Franse kolonie was. Straatnamen zijn zowel in Laotiaans als Frans te lezen. In sommige winkels is er nog steeds versgebakken stokbrood te koop. Dat vinden Europese toeristen wel leuk, maar er is ook een ander verleden dat leeft, maar minder zichtbaar is. Dat ontdekte ik in het UXO-museum in Luang Prabang. Dit piekkleine museum maakte diepe indruk op me. UXO staat voor ‘unexploded ordnance’ (niet geëxplodeerde munitie).
UXO-chaos
Tijdens Tweede Indochinese oorlog (bij ons bekend als de Vietnamoorlog), 1950-1975, werd er 2 miljoen ton aan munitie op Laos gedropt. Meer dan wat tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt is in Europa. Circa 80 miljoen uxo’s liggen nog verspreid in Laos. De gevolgen zijn enorm: waterverontreiniging, bodemvervuiling, besmette planten en dieren, ziekten, erger: doden en gewonden. Dat laatste is vooral het geval bij spelende kinderen, werkende landarbeiders en niet goed geïnformeerde reizigers. Er vallen elk jaar ongeveer 300 slachtoffers. Dat is bijna één per dag! Er zijn meer naoorlogse slachtoffers in Laos dan in welk land in de wereld. En 40% daarvan was slachtoffer van een clusterbom!
Een oase van verzoening
Ondanks deze trieste cijfers van een land dat niet eens bij de oorlog betrokken was, is er in Laos niets te merken van rancune naar mensen uit het rijke westen. Niet naar Europeanen en zelfs niet naar Amerikanen, die de werpers waren van al dit vreselijke wapentuig. Het zijn vaak uiterst vriendelijke en gastvrije mensen. Dat vond ik heel bijzonder en ook een spiegel voor ons in Europa, waar we zo lang na de Tweede Wereldoorlog vijandig keken naar en handelden met Duitsers. Ik ervoer Laos als een oase van verzoening.
Wat zou de huidige gewelddadige wereld er beter uitzien als christenen en adventisten zich volop zouden inzetten voor verzoening. Als juist zij bouwers van hoop en vrede zouden zijn.
