Op vrijdag 25 juli 2014 is rustig ingeslapen Wanda Kortram, lid van gemeente Arnhem. Mw. Kortram is geboren op 30 maart 1926 in Beneden Para (Suriname). Als meisje wordt zij opgevoed in de kerk van de Evangelische Broedergemeente. Ze trouwt op 21 jarige leeftijd met haar man Edgar Willem Kortram. Hij is van huis uit rooms-katholiek, maar heeft belangstelling voor het adventisme. Hij neemt zijn jonge vrouw mee naar lezingen en Samen laten zij zich dopen. ‘Ik zal hem zien met eigen ogen’ is hun lievelingslied.
In 1970 arriveert mw. Kortram als weduwe met haar drie jongste kinderen in Nederland, waar haar drie oudste kinderen dan al wonen. Vanaf die tijd is zij lid van gemeente Arnhem. Zij zet zich enorm in voor de kerk, zowel in Nederland als Suriname. Haar motto is: ‘God houdt van iedereen, het is niet om aan ons te oordelen’. Mochten andere leden daar een menig over hebben legt zij deze gewoon naast zich neer, en trekt haar eigen plan. Het is best een koppige vrouw, in de goede zin. Ze blijft heel actief tot ver in de zeventig.
Zelf voedt zij haar kinderen streng op in het geloof. Zij is de oudste van haar broers en zussen en wil in alles het goede voorbeeld geven. ‘Zorg voor elkaar’ en ‘aan werken ga je niet dood’, zijn belangrijke waarden voor haar.
Tante Wanda is als een tweede moeder en tweede oma voor alle nichtjes en neefjes. Zij borduurt prachtige babylakens, zelfs voor de kinderen van neven en nichten. De uitvaartdienst is geheel in Surinaamse traditie en wordt druk bezocht. Haar neef, ds. Marlon Mac-Bean, pastor van de Pinkstergemeente in Rotterdam gaat voor. Op zijn weg om dominee te worden heeft tante hem krachtig gesteund. Psalm 121:1-2: ‘Ik heft mijn ogen op naar de bergen van waar zal mijn hulp komen? Mijn hulp komt van de Heer die hemel en aarde gemaakt heeft’, is de tekst voor deze dienst. Alle aanwezigen zijn in het wit gekleed en er zijn veel toespraken van familie en bekenden.
Het is een prachtige dag als zij naar haar laatste rustplaats wordt gebracht door familie, geliefden en de gemeente. Als het bazuinkoor speelt op weg daar naar toe, is al het verdriet weg. Vreugde en dankbaarheid vult ieders hart. Het vooruitzicht van de jongste dag, is voor iedereen voelbaar.
