Visie voor de nieuwe bestuursperiode 2012-2017
De Toogdag op 9 maart heeft als motto “God vernieuwt.” Samen met het Algemeen Kerkbestuur (2012-2017) wil ik mij door deze twee woorden laten inspireren. “God vernieuwt” is geënt op “U moet uzelf niet aanpassen aan deze wereld, maar veranderen door uw gezindheid te vernieuwen, om zo te ontdekken wat God van u wil.” (Romeinen 12:2). Bij het begin van deze nieuwe periode – en tevens de start van een nieuw jaar – wil ik vooruitblikken naar de koers van Gods kerk.
Algemeen Kerkbestuurweekend 18-20 januari
Op 2 december 2012 is het Algemeen Kerkbestuur (AK) in haar nieuwe samenstelling voor het eerst bijeengekomen. Er is besloten dat er een speciaal “AK heiweekend” zal plaatsvinden van 18 – 20 januari. Tijdens dit weekend zullen de AK leden elkaar beter leren kennen en zullen de contouren voor het nieuwe beleidsplan geschreven gaan worden. Op het uniecongres is besloten dat het AK binnen zes maanden verslag doet over haar visie, missie en beleid, inclusief financiën (vóór 1 juni 2013).
Landelijke Unieraad?
Vooruitkijkend naar het uniecongres van 2017 is het nodig om op een andere manier ruimte te geven voor input en bijdragen van de leden dan tot nu toe gebruikelijk is geweest. De tijd op een uniecongres en de vorm via moties is daarvoor te beperkt. Zou het mogelijk zijn om iets als een Landelijke Unieraad in het leven te roepen, die het AK in de komende vijf jaar adviseert? Deze Landelijke Unieraad wordt bijvoorbeeld samengesteld door drie leden per district die bestuurlijk het nodige toevoegen aan het unieapparaat.
Trauma’s
Onze westerse samenleving heeft sinds 11 september 2001 terroristische aanslagen in New York, Londen, Madrid en Oslo op haar netvlies gebrand staan. Sinds kort schrikken we op door rampen van een andere orde. Van binnenuit, vanuit onze samenleving zelf, gebeuren dingen als “facebook rellen” (Haren, september 2012), pubers plegen zelfmoord na intens pesten, kinderen van 5 en 6 worden in koele bloede in hun school neergeschoten, een grensrechter bij een amateur voetbalwedstrijd wordt door 15- en 16 jarigen zodanig geschopt dat hij aan die verwondingen overlijdt. Hoewel ik oog blijf houden voor goede ontwikkelingen in ons land, vraag ik me waar deze desintegratie toe leidt.
Individualisering
Al langere tijd zijn we meer en meer in een “ik”-cultuur terechtgekomen. Persoonlijke ontwikkeling is sinds de zestiger jaren in een stoomversnelling gekomen. Dit soort processen gaan de kerk niet voorbij. Onze eigen agenda is belangrijker dan de agenda van de plaatselijke gemeente. Werk, cursussen, loopbaantrajecten e.d. bepalen ons leven en het is soms een hele toer om daar het plaatje van de kerk in te passen. Natuurlijk geldt ook hier dat de individualisering en eigen ambities ook goede dingen hebben gebracht.
Burgemeesters
Eens per kwartaal vergaderen we als leden van het CIO (Contact Inzake Overheidszaken). Dit interkerkelijk orgaan o.l.v. Wim Deetman zorgt ervoor dat kerkelijke thema’s op de agenda van het kabinet komen. Zou de dag aanbreken dat het andersom gaat plaatsvinden? Dat de overheid haar maatschappelijke thema’s op de agenda van de kerken wil plaatsen? Zou het kunnen dat ministers en burgemeesters zich afvragen hoe de ontwikkelingen van desintegratie en individualisering te keren zijn? Hoe kunnen we weer een ‘samenleving’ zijn? Stel dat de burgemeester van uw stad bij uw plaatselijke adventgemeente zou aankloppen en uw hulp zou inroepen rondom deze thema’s? Wat zouden wij te bieden hebben?
God vernieuwt
Hoe zou God willen dat we gemeente zijn in zijn naam? Hoe wil God ons persoonlijk en collectief vernieuwen? Als Jezus zijn leerlingen een nieuw gebod voorhoudt dan is dat oud en nieuw tegelijk (‘Ik geef jullie een nieuw gebod: heb elkaar lief. Zoals ik jullie heb liefgehad, zo moeten jullie elkaar liefhebben’ Johannes 13:34). Het is oud omdat het een bekend gebod is (Leviticus 19:18) en het is nieuw omdat Jezus gekomen is om dit voor te leven. En zo worden we als gelovigen van het oude en bekende Boek steeds weer door de vernieuwde omstandigheden in de wereld om ons heen uitgenodigd en uitgedaagd om de waarden van het evangelie ‘overnieuw’ te vertolken.
Een adventist brengt haar kinderen op een druilerige maandagmorgen naar school. Als zij de school uitloopt komt een vader aangerend. Zij zegt: ‘Zo, zo, wat een haast…’ waarop de man volschiet en zegt: ‘Alles is op z’n kop – ik heb dit weekend een vriend en mijn schoonvader verloren.’ Vervolgens gaat ze in de gang een half uur met de aangeslagen man praten. Dát is volgens mij waar het omgaat. Aandacht en zorg op het moment dat het nodig is. En niet wachten totdat het jou uitkomt. Niet wachten totdat de mensen naar je kerk komen. Laten zien wie je bent, dat je bereid bent om jezelf aan een ander te geven.
Als de kerk geen antwoord heeft op de problemen van deze tijd, wie dan wel? Als God niet meer kan spreken via de kerk, waar blijft dan zijn gedaante als Immanuël (God met ons)?
Dicht bij huis
Dit begint dicht bij huis: het is essentieel dat we elkaar in de gemeente leren kennen. Echt kennen. Via kleine groepen. Dat we op elkaar betrokken zijn. Dat is het gouden antwoord van de kerk in deze tijd van eenzaamheid. God wordt zichtbaar in de mens die mij uitnodigt thuis (in de huiskring) en in de gemeente. God die iedereen een plaats geeft in de ‘community’ (gemeenschap) van zoekende, eerlijke, twijfelende en gelovige mensen.
Het nieuwe uniebeleid zal nieuwe ideeën verwoorden op basis van bekende uitgangspunten. De betrokken kerk blijft bestaan. Als de liefde het kloppend hart van de gemeente is, dan vallen de beleving van identiteit (28 geloofspunten) en levensstijl (principes van gezondheid en gedrag) als vanzelf op hun plaats.
Belonging
Waar het omgaat is dat we bouwen aan een gemeenschap waar de acceptatie centraal staat, omdat God ons aanvaardt. Ik denk hierbij aan het nog steeds actuele boek van Richard Rice Believing, Behaving, Belonging. In ons land vertaalt naar de titel Geloven doe je samen (te bestellen via onze webwinkel en via het Servicecentrum van de unie).
Rice legt uit dat het verstandelijk beamen van leerstellingen (geloven) en het najagen van een bijbelse leefstijl (gedragen) geenszins de liefde binnen een gemeente garanderen. Dat wordt pas gerealiseerd als de waarde van “belonging” (erbij horen) het belangrijkste is. Ja, onze 28 leerstellingen bepalen onze identiteit en onze levensstijl (o.a. gezonde leefwijze) is waardevol. Maar we horen de echo van de woorden van Paulus ‘als ik al deze dingen heb, maar de liefde niet, ik ware niets’ (1 Korintiërs 13).
Het mooie is: als de gemeenschap goed functioneert, als we elkaar liefhebben en ruimte geven, dan komen de andere twee facetten die Rice noemt (believing/geloven) en (behaving/gedragen volgens levensstijl) vanzelf op hun plek.
Belonging als ‘medicijn’
Uit onderzoek is gebleken dat leden en bezoekers eerder hun tienden en gaven aan de kerk geven als zij zich oprecht betrokken voelen. Dus een betrokken kerk is een medicijn voor de financiële gezondheid van de kerk. Overigens is het mijn wens dat de Nederlandse Unie een parttime Rentmeester coördinator kan aanstellen, die alle aspecten van gezond beheer van Gods financiën voor het voetlicht gaat brengen.
Belonging – de betrokken kerk – is ook nodig voor het behouden van onze jongeren. Als wij een plek creëren voor de jeugd, dan zullen zij blijven. Laat hen altijd merken dat zij welkom zijn! Zij zijn belangrijk voor het heden en de toekomst van onze kerk.
Relevantie
Het uitgangspunt van de “belonging” is van essentieel belang in onze betrokkenheid naar de samenleving toe. In het centrum van Kopenhagen heeft de Adventkerk onlangs een winkelpand gekocht. Daar wordt tweedehands kleding verkocht. De winkel heet “Happy hand.” Het is “in” om in deze tijden van financiële crisis om goedkoop aan degelijke kleding te komen en ondertussen wordt er verteld over het evangelie. De kopers merken dat de verkopers gelukkige mensen zijn. De drijfveer is niet commercieel (hoewel de winkel draaiende wordt gehouden door de inkomsten), maar is ideëel. Men wil het evangelie handen en voeten geven midden in de stad. Hoe kan uw gemeente relevant zijn?
Ware spiritualiteit
Karen Armstrong heeft uitgebreid onderzoek gedaan onder gelovige mensen en ontdekte dat “compassie overal de belangrijkste graadmeter is voor ware spiritualiteit ” (De Geschiedenis van God, 1993). Op basis van een gezonde geloofsbeleving is de doelstelling van de Adventkerk in Nederland: zoveel mogelijk mensen voor bereiden op Jezus’ wederkomst.
Unie matcht uw inbreng
God heeft de kerk aan ons allen toevertrouwd. Hij wil ons allemaal vernieuwen. Met visie en met passie. Hij wil dat de kerk zichtbaar is in de wereld. Dat de kerk van zich laat horen. Relevant voor de samenleving anno 2013. Dat kan het Algemeen Kerkbestuur dus niet alleen realiseren. Uw betrokkenheid kunnen wij als unie “matchen”. Als u geeft aan de kerk (in tijd, in aandacht, in geld), kunnen wij toerusting, training en toegewijde predikanten aan u en de gemeente geven. De Unie wil graag partner zijn van u en uw plaatselijke gemeente. Samen gaan wij op pad, op de weg van Gods vernieuwing!
Bron: Advent 1, 2013
