Na 19 jaar ben ik weer thuis. Mijn vrouw, Megen, en ik zitten in Zuid-Afrika, daar waar ik ben geboren en opgegroeid. Megen is er nog nooit geweest, en ik niet sinds ik 15 jaar oud was. Dat is best lang.
Het is raar om hier te zijn. Het landschap en de gebouwen zijn niet echt veranderd, en als ik hier ben komen al die herinneringen weer naar boven. Het geïnstitutionaliseerde racisme, de oneerlijkheid, het geweld. Ik herinner me opeens, als de dag van gisteren, dat mijn ‘donkere’ vrienden niet bij mij thuis konden spelen. Zulke dingen. Dingen waar ik nu nog steeds boos om kan worden. Want, discriminatie, op welk manier dan ook, kan gewoon niet.
Gelukkig zijn dingen zoals de tafelberg, mijn school, en mijn huis, niet echt veranderd. Gelukkig zijn andere dingen zoals discriminatie wél veranderd. Met dank aan De Klerk en Mandela heeft Zuid-Afrika een eerlijke grondwet. Racisme en discriminatie zijn verboden. Sterker nog, als één van de weinige landen in Afrika is discriminatie van homoseksuelen hier ook verboden. Dat is nu extra actueel door de gedrochten van wetten in Oeganda en Nigeria.
Moet je voorstellen dat we een conferentie hadden over ‘alternatieve huidskleur’!
Ik zit hier, niet op vakantie, maar op verzoek van het Europese Hoofdkantoor van de kerk. Ik ben afgevaardigde van Europa en Nederland bij een congres over homoseksualiteit. Afgevaardigden van de hele wereld zijn bijeen om te praten over ‘alternatieve seksualiteit’. Alleen die titel al vind ik discriminatie, want het geeft aan dat er blijkbaar ‘normale seksualiteit’ is die tegenover deze ‘alternatieve seksualiteit’ staat. Moet je voorstellen dat we zeiden dat we een conferentie hadden over ‘alternatieve huidskleuren’!
Hier zijnde, merk ik dat er grote verscheidenheid is in de wereld. Terwijl er in Europa grote vraagtekens worden gezet bij het noemen van homoseksualiteit als zonde, worstelen ons Afrikaanse broeders en zusters nog met de vraag of homoseksualiteit ‘echt’ iets is. Als wereldkerk kom je dan in vier dagen natuurlijk niet op één lijn.
Maar samen gaan we ervoor. Samen denkend, samen biddend en samen pratend zetten wij ons in om de wereld en de kerk te verbeteren. Ik hoop dat wij samen  tot een positie kunnen komen waarbij iedereen in onze kerk zich veilig en on-gediscrimineerd kan voelen.
