Ik zit in Dubai. Al bijna een week. Vandaag begint een wereldwijde conferentie over communicatie, internet en evangelisatie. Megen en ik zijn wat eerder hiernaartoe gekomen om een beetje vakantie te vieren.
Dubai is een apart land. Over-the-top weelde lijkt de orde van de dag. Elke dag zat een ander super car geparkeerd voor ons hotel: Ferraris, Lamborghinis, we zagen zelfs een Maclaren. De winkelcentra zitten vol met haute couture merken. Alles lijkt wel gemaakt van een combinatie van marmer en goud. Super de luxe!
Gisteren als begin van de communicatiecongres gingen we met z’n allen naar de top (nou ja, naar de 124e verdieping) van het hoogste gebouw van de wereld, de Burj Khalifa. Met een groep adventisten werden al gauw grapjes gemaakt over dat dit een moderne toren van Babel zou zijn. Anderen zeiden “voorlopig is dit het dichtst dat we bij de hemel komen”.
Uiteindelijk boven aangekomen werd je begroet door de gaafste uitzicht. Overal om je heen grote gebouwen (die heel klein leken), en duizenden lichten. Die toren van Babel komt dan niet meer in je op, je bent alleen bezig met de ongelofelijke uitzicht.
