Wanneer je in het benoemingscomité van de Generale Conferentie zit, heb je een ander congres dan de meeste andere afgevaardigden. Ik hoorde via via wat er op de ‘vloer’ van de grote zaal gebeurde. Welke moties door wie werden ingediend. Het benoemingsproces is bijna ten einde en ik vind wat tijd om te schrijven.
Meestal begonnen we ’s morgens om 7.30 uur. Na het ontbijt in het hotel was het ongeveer 12-15 minuten lopen naar vergaderzaal C304. Het is een soort Jaarbeurs complex met lange gangen, hoge plafonds en immens breed. Terwijl de airco volop blaast om de buitentemperatuur van 25 graden (die gedurende de dag oploopt tot 35 graden Celsius) te temperen, waren deze ochtenden bijzonder.
Overdag stroomden er constant duizenden mensen in allerlei kleuren en maten door deze gangen. Dan er is muziek, gelach, gepraat en het oog wordt niet verzadigd met de kleurentooi van een Pakistaanse of Poolse familie. Maar aan het begin van een dag die nog onbeschreven is door de secretaris van het benoemingscomité, is het stil. Ik loop niet te snel want je wordt gauw warm. Ik geniet van de relatieve koelte als je langzamer gaat. Een andere voetganger loopt opeens naast me. Ik herken hem, het is de directeur van Loma Linda Universiteit. “We lopen als monniken op weg naar het brevier,” zeg ik, hetgeen hij gelijk beaamt.
Als we bij kamer (liever een behoorlijke zaal waar 240 personen in kunnen) C304 arriveren, leveren we onze mobieltjes in. Er mag onder geen beding vanuit de zaal contact worden gezocht met de buitenwereld. (Die vergelijking met een monnik en klooster is zo gek nog niet, zeker als je bedenkt dat de immens grote zaal de Dome heeft). Precies om 7.30 uur zit ik achter een tafel, met naast mij de voorzitter van Deense unie aan de ene kant en de voorzitter van de Finse unie aan de andere kant. Achter mij zitten de voorzitters van de Noord- en Zuid Duitse unie. Vrijwel alle unievoorzitters (104) zijn aanwezig. Voor mij op tafel ligt mijn stemkastje. Het is een soort afstandbediening.
In een discipline van moties indienen, luisteren naar talloze speeches over een voorgestelde persoon, gaat de voorzitter van het benoemingscomité als een abt de rite van de dag door. Zeer behendig. Ondertussen overleg ik met mijn Europese collega’s naast, voor en achter mij welke geschikte jonge, vrouwelijke en/of Europese kandidaten we weten en op welke wijze deze persoon voor het voetlicht zullen brengen. Het gaat tenslotte om het vaststellen van het leiderschap van de wereldkerk.
Tussen de bedrijven door vergaderen we ook in klein verband van 19 personen (als benoemingscomité van de Trans Europese Divisie) om de bestuurders en departementshoofden van de TED te verkiezen. Beide comités hebben op goede wijze gefunctioneerd. Een ieder heeft de kans gekregen om zijn of haar zegje te doen , met enkele uitzondering nagelaten. Soms is er frustraties als de meerderheid een keuze maakt die niet de jouwe is.
Al met al heb ik een buitengewoon interessante week gehad. Het ‘feest’ is nog niet voorbij. De laatste sabbat belooft een hoogtepunt te worden waarbij vele tientallen duizenden bezoekers worden verwacht.
Terwijl we heel goed in de gaten houden hoe het Nederlands elftal speelt, vormen we met elkaar als Nederlanders (7 afgevaardigden en familie) hier ook een aardig team. De rites van de dag worden doorgenomen (vergeet niet dat de Nederlandse afgevaardigden de hele dag in de Dome zitten om allerlei kerkelijke beleidsstukken door te nemen), maar ook hoe het staat (of liever valt) met het een mogelijk nieuw Nederlands kabinet.
Misschien dat ik zo dadelijk nog even naar de grote binnenplaats van het CNN Center loop (dat is pal naast het hotel) waar we elkaar vinden rondom een heerlijke ijsje of andere lekkernij.
