Adventisten hebben 28 geloofspunten afgesproken waar ze samen voor staan. Sommige geloofspunten komen regelmatig aan de orde in de kerk, andere wat minder. Advent bespreekt elke keer een paar geloofspunten. Zodat ze ons weer helder voor de geest staan. En zodat we weten wat we geloven.
Preambule
Zevendedagsadventisten aanvaarden de Bijbel als hun enige geloofsbelijdenis. Zij zien bepaalde fundamentele geloofspunten onderwezen in de heilige Schrift. Deze geloofspunten geven weer hoe de kerk de Bijbel begrijpt. Een herziening van deze punten mag verwacht worden tijdens een wereldcongres, wanneer de kerk door de heilige Geest tot een beter begrip van de Bijbel wordt geleid of betere woorden vindt om uitdrukking te geven aan het onderwijs van Gods heilige Woord.
Halverwege de negentiende eeuw kwamen gelovigen in verschillende kerken erachter dat de geloofspunten in die kerken niet overeenkwamen met de Bijbel. Mede hierdoor ontstond de Adventkerk. Deze gelovigen gingen op zoek naar wat de Bijbel echt leerde, en uit die zoektocht is de Adventkerk ontstaan. Hierdoor is deze zoektocht als het ware deel van ons dna geworden, evenals een gezond wantrouwen tegenover geloofspunten. Immers, de geloofspunten van oude kerken bleken onjuist en dat was voor die kerken onbespreekbaar.
Geloofspunten op papier
Adventisten hebben lang gezegd dat zij de geloofspunten nooit op papier zouden willen zetten. Eén van onze pioniers, John Loughborough, vat goed samen hoe adventisten tegen geloofspunten (een credo) aankeken: ‘De eerste stap van geloofsafval is het samenstellen van een credo, dat bepaalt wat we moeten geloven. De tweede is het credo bestempelen tot een eis voor lidmaatschap. De derde is om leden te onderzoeken op grond van dit credo. De vierde stap is om de mensen die het credo niet aanhangen ketters te noemen. En de vijfde is om deze mensen te vervolgen.’ Geloofspunten werden gezien als een potentieel gevaar, zeker als ze zouden moeten bepalen wat leden geloven.
Het duurde tot 1872 voordat de Adventkerk zich wilde branden aan het opstellen van geloofspunten. Maar deze geloofspunten waren anders dan die van andere kerken. Bovenaan, in een preambule, stond: ‘Adventisten hebben geen credo, behalve de Bijbel.’ De 25 geloofsprincipes uit 1872 waren dus geen credo, maar ‘een samenvatting van de grootste kenmerken van het adventisme, waarover er unanimiteit bestaat.’ Oftewel, deze geloofsprincipes waren een samenvatting van het geloof, waar elke adventist het mee eens was.
Wat adventisten geloven
Door de jaren veranderde de bewoording van de preambule, maar deze staat vandaag de dag nog steeds bovenaan de geloofspunten. De eis dat de geloofspunten unaniem aanvaard zijn, is door de jaren zeer verwaterd. Op de laatste Generale Conferentie is besloten dat een gewone meerderheid genoeg is om de geloofspunten aan te passen, en dus dat het vragen van een tweederde meerderheid onnodig is.
Desondanks houden de geloofspunten dezelfde rol als in 1872. Zij beschrijven wat adventisten in het algemeen geloven, maar schrijven niet voor wat adventisten moeten geloven. Dat zou immers ingaan tegen alles waarvoor de adventpioniers stonden.
De Bijbel
De heilige Schrift, het Oude en Nieuwe Testament, is het geschreven woord van God. De geïnspireerde schrijvers spraken en schreven terwijl de heilige Geest hen aanraakte. God heeft de mensheid alle kennis om gered te worden gegeven in zijn woord. De heilige Schrift is de laatste, gezaghebbende en onfeilbare openbaring van Gods wil. Hij is doorslaggevend ten aanzien van het geloof en is het betrouwbare verslag van Gods daden in de geschiedenis.
(Psalmen 119:105; Spreuken 30:5,6; Jesaja 8:20; Johannes 17:17; 1 Tessalonicenzen 2:13; 2 Timoteüs 3:16,17; Hebreeën 4:12; 2 Petrus 1:20,21.)
De geloofspunten beginnen op logische wijze: de eerste gaat over de Bijbel. De Bijbel is het fundament waar al het andere op staat en waar alle geloofspunten uit gedestilleerd zijn. De Bijbel wordt het geschreven woord van God genoemd, dit woord leert ons over Gods mensgeworden Woord: Jezus. De Bijbel is geschreven door mensen, zowel mannen als vrouwen, die door God bewogen waren: ze konden haast niet anders dan schrijven en spreken. Dit deden ze in hun eigen menselijke woorden, met alle menselijkheden die daarbij horen.
Het nut van de Bijbel is ook duidelijk: het bevat alle kennis die nodig is om gered te worden. God liet de Bijbel ontstaan zodat wij mensen konden weten hoe Gods reddingsplan in elkaar zit.
Bestaansgrond
Natuurlijk staat er meer in de Bijbel dan het reddingsplan, maar dit is wel de reden waarom de Bijbel bestaat, het is de bestaansgrond. Hier vanuit worden de andere rollen van de Bijbel duidelijk. De Bijbel geeft duidelijk aan wat Gods wil is, bepaalt wat het geloof inhoudt en geeft een betrouwbaar verslag van Gods daden. Soms schrijven adventisten en andere gelovigen meer dingen toe aan de Bijbel, bijvoorbeeld betrouwbaarheid van menselijke daden. Echter, in de ogen van velen vloeit dat niet voort uit het bestaansnut van de Bijbel. Ze zeggen dat we dan dingen beweren over de Bijbel, die de Bijbel niet over zichzelf beweert. Dat zou oneerlijk zijn.
De taal van de Bijbel
Het eerste geloofspunt zegt nergens expliciet welke Bijbel we gebruiken, maar het spreekt vanzelf dat dat de protestantse Bijbel is die we bijna allemaal op de plank hebben. Die met 66 boeken in totaal. Wat er ook niet staat, is in welke taal we de Bijbel lezen, maar eigenlijk gaan alle adventisten er vanuit dat de Bijbel in de brontalen (Grieks, Hebreeuws, Aramees) de meeste autoriteit heeft. Deze talen staan namelijk dichter bij de originele woorden van de auteurs. Alle vertalingen zijn daaraan ondergeschikt, en zijn alleen bedoeld om het lezen te vergemakkelijken. Immers, niet iedereen kan Grieks of Hebreeuws lezen!
Uit de Bijbel vloeien nog 27 geloofspunten voort. De volgende punten bespreken we in de komende Advent. Ondertussen kunt u ze altijd nog even nalezen op adventist.nl/28-geloofspunten.
Dit artikel, geschreven door ds. Tom de Bruin, verscheen in Advent 1: Vluchtelingen. Lees hier het hele blad.
