Vorige week maandag ben ik weer met mijn werk begonnen en sinds die tijd dacht ik regelmatig aan het schrijven van mijn blog. Mijn blog pen was op vakantie geweest en het werd hoog tijd. Dat vonden een stroom van vergaderingen, overleggen, ontmoetingen en andere afspraken ook!
Ik zou haast vergeten dat mijn vrouw en ik 12 dagen geleden terugkeerde van een mooie reis door Scandinavië. Nu de maand september is aangebroken, is het kerkelijk jaar ook duidelijk weer begonnen. Na de Open Dag van afgelopen zondag, staat het Openingskamp van AJV voor de deur. En ook plaatselijk begint het kerkelijk seizoen weer te draaien.
De kerk waar de Ghanese gemeente in Amsterdam samenkomt staat pal naast een grote moskee. Hoewel ik in Pakistan en ook in Nederland moskeen heb bezocht, ben ik nooit in deze moskee in Amsterdam-ZO geweest. Ik heb er ruimschoots gelegenheid voor gehad met name in de jaren dat ik predikant was van de Ghanese Adventkerk. Juist a.s. sabbat, 11 september, zou het aardig zijn om onze moslimburen een vriendelijke groet te geven. Dat is een ander signaal dan korans verbranden.
Van de week was ik ergens bij een gemeente op bezoek. Ik hoorde daar het verhaal van een broeder, in de tachtig, die onlangs (nota bene vlak voor de kerk) een vervelende val had gemaakt. Pols en heup gebroken. Hij had net spullen voor de voedselbank in de kerk gebracht. Zo’n bericht haalt de krant niet, maar voor mij spreekt hier veel liefde voor de naaste en de kerk uit. En hoe triest deze val ook is geweest, deze broeder heeft het voorbeeld gegeven voor het komende seizoen. Dat we als kerk betrokken zijn bij onze naaste. Dat we ons niet laten opslokken met onze eigen interne kerkelijke beslommeringen, maar tijd in ruimen voor de buurt en wijk waar we wonen.
U kunt zich voorstellen dat in de gemeente waar de broeder op de trappen van de kerk viel, vragen opkwamen over de beschermengel. Was deze smak niet te voorkomen? Een andere broeder in dezelfde gemeente hoorde onlangs vroeg op de radio deze uitspraak: “Godsdienst/geloof geeft geen antwoord op al onze vragen, maar leert ons er mee leven.”
Dat is uiteindelijk het mooie van de kerk: we vinden een bron van kracht om het goede te doen ondanks vragen, twijfel en obstakels.
