In zijn laatste weblog zegt Reinder Bruinsma dat de kerk niet van ons mensen is, maar uiteindelijk van God (zie http://reinderbruinsma.com). Diezelfde overtuiging kwam naar voren toen Karel van Oossanen – in de tachtiger jaren van de vorige eeuw – de dienst van Woord en Gebed leidde ter nagedachtenis van Freek Voorthuis. Als leider van Gods kudde is het vertrouwen op Gods voorzienigheid van het allergrootste belang.In dat Godsvertrouwen kun je elkaar binnen de kerk ook altijd weer vinden. Hoe verschillend we ook mogen zijn. Daarvoor is echter wel enige discipline vereist. Vroeger werd de kerkdienst ook wel ‘godsdienstoefening’ genoemd. Het vraagt een duidelijke focus om te geloven. Je richt je in gebed, woord en lied op Christus die het Hoofd is van de gemeente, Zijn lichaam. Hij is daadwerkelijk betrokken bij zijn kerk.
Als we die focus verliezen, dan geloven we het allemaal wel. We pakken de rituelen en tradities op, we nemen de regels van de kerkorganisatie ter hand, en we doen wat er ogenschijnlijk van ons verwacht wordt. Dat heeft echter meer met een algemeen religieus gevoel te maken, dan met Bijbels geloven.
Abraham, de vader van alle gelovigen, had te horen en te zien gekregen dat zijn nakomelingen ontelbaar zullen zijn, maar tegelijkertijd is zijn vrouw niet in staat om zwanger te worden. Dat vraagt om een groot geloof. En als dan uiteindelijk hun zoon Isaac geboren is en opgroeit, dan wordt Abraham uitgedaagd door God om zijn enige zoon te offeren. Als je dat goed tot je door laat dringen, dan doet God precies het tegenovergestelde wat hij beloofd heeft: Sara kinderloos en de opdracht geven om je enige zoon prijs te geven. Hoezo een ontelbaar nakomelingschap??
Terugkijkend weten wij dat Gods belofte uitgekomen is – en hoe (denk aan de miljoenen joden, christenen en moslims) – maar Abraham moest wel een “col van de eerste categorie” nemen om zover te komen. We zien dat Abraham bij deze reis ook meende dat hij God een handje moest helpen en verwekt een kind bij Hagar. Ook op andere momenten zien we heel menselijke trekken bij Abraham terug.
Aan de gemeente zijn ook verstrekkende beloften gegeven, maar God stuurt ons vaak een heel andere kant op. Soms is de gemeente zonder perspectief (“kinderloos”) en worden sommigen verzocht door bovenmenselijke uitdagingen (“offeren van Isaak”) . De weg van geloof is dan een kwetsbaar, maar integer en betrouwbaar alternatief.
Met het oog op de toekomst van Gods kerk is het van levensbelang dat wij allen zo’n geloof koesteren. God houdt zich aan zijn beloften!
