Kwart voor zeven op maandagmorgen 3 december 2007, ik zie mezelf nog in de file staan bij Bodegraven -wachtend om de A12 op te rijden. Wonend in Leiden wil ik op tijd arriveren in Huis ter Heide voor mijn eerste werkdag als voorzitter op het Landelijk Kantoor.
Wat is er zoal gebeurd in de afgelopen tien jaar, nu ik het stokje heb doorgegeven aan mijn opvolger? Wel, de files bij en op de A12 bestaan nog steeds. Hoewel ik daar sinds 2010 veel minder mee te maken kreeg na de verhuizing naar Oud Zandbergen.
2007 is het jaar van de eerste iPhone. De lange rijen voor de winkel staan nog op mijn netvlies. Een doorbraak: een mobiele telefoon met internetconnectie, plus fototoestel, plus zaklantaarn, plus wekker, plus wegwijzer, plus …
Schaken op tien borden
Sinds die tijd zijn er wereldwijd vele miljoenen telefoons in omloop gekomen. Voordat u gaat denken dat mijn eerste jaar als voorzitter ook een enorme vernieuwing betekende: het was eerder andersom. De doorbraken in de kerk veranderden mij. Als plaatselijke predikant (24 jaar in uiteenlopende gemeenten als Rotterdam-Zuid, Den Haag, Leiden, Haarlem en Amsterdam Zuid-Oost) had ik al veel meegemaakt. Maar op het Landelijk Kantoor was het schaken op tien of meer borden tegelijk.
De files op de A12 bestaan nog steeds.
Het was mooi en het was moeilijk tegelijkertijd – ik noem een paar dossiers: nieuw kerkgebouw kopen ja of nee; kandidaat theologie geschikt als predikant ja of nee; extra subsidie voor gemeente in nood ja of nee; hoe kan een Afrikaanse geloofsgemeenschap passen bij een adventgemeente op de Veluwe; fulltime medewerker Communicatie ja of nee; pensioenvoorziening indexeren ja of nee; dank voor ruim 3 miljoen aan kerkelijke gaven combineren met nuchtere constatering dat de gemiddelde adventist €600 per jaar aan tienden voor de Heer afdraagt …
Balanceren tussen hoop en vrees, tussen gevoel en verstand, tussen water en vuur. En als je niet van vergaderen houdt, moet je nooit voorzitter worden.
Kortom, een uitdagende baan waar het uiterste van je gevraagd wordt maar waarbij ook het uiterste aan je gegeven wordt. Zo zal ik de ontmoetingen van de wereldkerk – van Manilla tot San Antonio en van Montenegro tot Kopenhagen – lang herinneren.
Wat écht belangrijk is
Te midden van al de organisatorische besognes hield me iets heel vaak bezig: als de Geest in ons midden is, hoe kunnen we meer mensen bereiken met het geweldige nieuws van het eeuwig evangelie?
Anders gezegd: zou een doorbraak als van de eerste iPhone van 2007 ook in de kerk kunnen plaatsvinden? Een soort opwekking, een soort wonderlijke combinatie van gebeurtenissen waardoor Nederland bepaalt wordt bij datgene wat écht belangrijk is: de aanstaande wederkomst van Jezus Christus.
Dát heeft mij gemotiveerd om tien jaar leiding te geven. Het weten dat zo’n vernieuwing niet komt door één briljant persoon (à la Steve Jobs), maar door met z’n allen consequent te doen wat de Heer van ons vraagt: Hem liefhebben boven alles en de naaste als jezelf!
