Het hoofdgebouw op landgoed Oud Zandbergen – dat nu dienst doet als het landelijke kantoor van de Nederlandse Adventkerk – was tot voor 15 jaar geleden in gebruik als schoollocatie.
Toen ik in 1978 mijn studie theologie aanving, kreeg ik Grieks in het klaslokaal, wat nu mijn kantoor is. In de kamer van de huidige penningmeester, André Amsen, was in die tijd het vak sociologie te volgen. Sociologie werd onderwezen door prof dr Hans van Westrhenen. Er was één begrip die ons als studenten bijzonder aansprak. Ik kan me herinneren dat Rob Doesburg met zijn kenmerkende grote glimlach de term ‘anticiperende socialisatie’ had opgepikt uit het tekstboek en regelmatig door de gangen van het Jongenshuis galmde. Behalve dat het behoorlijk interessant klonk, als je zo’n term zomaar ergens terloops liet vallen (ook al ging de betekenis grotendeels aan je voorbij), is het een begrip dat we nog regelmatig om ons heen zien gebeuren.
Zeker in deze tijd van verkiezingen, kunnen de meest bekende lijsttrekkers al vooruit lopen op een toekomstig leven als minister-president van dit land. Dat is anticiperen en aanpassen op je nieuwe sociale leven. Job Cohen was echt niet gestopt als burgemeester van Amsterdam, als hij niet het geloof en de intentie had om de nieuwe premier te worden.
In een geheel andere context moest ik aan anticiperende socialisatie denken nu mijn vrouw en ik zeer recent zijn verhuisd. Het lijkt wel of je geest je vooruit is gegaan naar de plek waar we nu genesteld zijn. Toen we gisteren op het gemeentehuis van Zeist ons oude woonadres in Leiden moesten invullen, voelde het Leidse lang geleden en ver weg, terwijl we er nota bene negen dagen ervoor nog wakker werden.
Je bent blijkbaar toch al behoorlijk voorbereid op de “move” zodat het eerder het gevoel geeft van “op de plek vallen” dan overrompeld te worden door het onbekende.
Zou dat ook van toepassing zijn op onze plannen en dromen voor de kerk. Hoe ziet u de kerk over vijf jaar? Zou het zo kunnen zijn dat we behalve een behoorlijke dosis naamsbekendheid ook stevig zijn gegroeid in onderlinge liefde en tevens gegroeid in ledental? Ik acht dat zeker voor mogelijk. Zonder ons hoofd in het zand te steken, is het een aardige oefening in “anticiperende socialisatie” om ons geloof in de toekomst van de kerk te versterken. Zeker in de komende Pinksterdagen, want de Geest doet volop mee met anticiperende socialisatie. De Geest leeft al vooruit. De Geest heeft een visioen voor een kerk die midden in de samenleving staat met een woord voor de wereld en hoop voor de toekomst.
Mooie Pinksterdagen gewenst!
