Onlangs vroeg Johan, een goeie vriend, naar de betekenis van het Pinksterfeest. Die fout zal hij niet nog eens maken! Ik begon mijn uitleg vanaf Genesis en eindigde ergens in Handelingen.
Een uurtje later eindigde ik met de vraag: ‘Weet je nu wat het feest betekent?’ Johan nam een enorme slok van zijn tonicdrankje, tot zijn glas helemaal leeg was. Toen kwam zijn reactie: ‘Voor mij betekent Pinksteren een vrije dag.’ Daarna spraken we over voetbal, uiteraard over Ajax.
Geen idee
Ik zie nog een reden om Pinksteren meer aandacht te geven
Johan is niet mijn enige vriend die de achtergrond van het Pinksterfeest niet precies kent. Het valt me op dat er meer zijn in mijn vriendenkring die de betekenissen van de verschillende christelijke feestdagen niet goed weten, zelfs al leg je er een uur over uit. Kerstmis, dat is vaak nog wel bekend. Andere christelijke feestdagen zijn ‘vrije dagen’. Dat vind ik jammer. Jezus’ geboorte herdenken is belangrijk; het is tenslotte de vervulling van de belofte aan Adam en Eva. Pasen is nog belangrijker. Jezus’ opstanding is de vervulling van de belofte dat de macht van de dood zou worden verbroken.
Adoptiekinderen
Als adoptiekinderen en erfgenamen van de Koning hebben wij datzelfde recht, en dat geeft reden om te hopen op beter. De Bijbel gebruikt de illustratie van ‘adoptiekinderen’ niet zomaar! In het Romeinse rijk adopteerden de keizers regelmatig een heldhaftig figuur als zoon. Die werd dan ‘een zoon van god’ genoemd. Keizer Marcus Aurelius was één van de weinige keizers die werd opgevolgd door zijn biologische zoon, Commodus. Het leidde volgens historici tot de val van Rome. Het koninkrijk van God hoeft datzelfde lot niet te ondergaan, omdat met Pinksteren een andere belofte in vervulling ging: de uitstorting van de heilige Geest.
Het ontvangen van de heilige Geest garandeert Jezus’ volgelingen dat ze er niet alleen voorstaan; het betekent troost. Ik zie nog een reden om Pinksteren meer aandacht te geven, in deze tijd van polarisatie: destijds verstond iedereen het goede nieuws in zijn of haar eigen taal. Weg taalbarrière! In mijn verbeelding is dit het spiegelbeeld van het verhaal over de toren van Babel. Waar taal eerder leidde tot verdeeldheid, zorgt taal nu voor verbinding. Elkaars taal leren om één scheidingsfactor te overwinnen. Het zou zomaar een uitkomst kunnen bieden wanneer we langs elkaar heen dreigen te leven.
Verbinding pur sang
Ik doel op meer dan de beheersing van de grammatica of spellingregels: taal is ook non-verbaal, en dat betekent elkaars gevoeligheden kennen. In kerkelijk verband kun je elkaars theologische taal leren kennen, maar vooral leren respecteren. Een andere goeie vriend en collega uit Engeland zei het heel mooi: ‘De toekomst van de kerk kan alleen gewaarborgd worden wanneer zij in handen komt van mensen die de taal van al haar leden spreken.’
Voor mij is Pinsteren het feest van de verbinding pur sang. Wanneer iedereen het verbindingselement achter het Pinksterfeest ziet, en ernaar probeert te handelen, heeft het voor iedereen meerwaarde. Daarmee wordt Pinksteren meer dan alleen een vrije dag.
