Joffilia werd geboren op St. Vincent. Opgewekt, een gulle lach, altijd klaar staan voor een ander. Zo stond Joffilia bekend, en daarmee deed ze haar naam eer aan, want die stamt af van jofel. Sympathiek, leuk om mee om te gaan.
Als verpleegster was Joffilia erg betrokken bij het welzijn van de mensen. In Holten, waar zij met haar man, Geo, woonde, was zij een bekende verschijning. Hoe geliefd ze was, bleek wel uit het grote aantal mensen dat aanwezig was bij haar afscheidsdienst.
Kinderen stonden centraal in haar leven. Jarenlang was ze leidster in de kindersabbatschool van de gemeente Apeldoorn. Mensen keken elk jaar uit naar de uitvoeringen van de kersmusical, die Joffilia met ‘haar’ kinderen organiseerde. Het was dan ook voor velen ontroerend toen bij aanvang van de afscheidsdienst een van de bekendste liedjes uit zo’n kerstmusical werd gespeeld: God is Immanuel.
Het lot van kansloze kinderen trok zij zich aan. Zij hielp tienermoeders in Engeland, en soms logeerden ze bij haar thuis. Ook ving ze kinderen uit Wit-Rusland of slachtoffertjes van de ramp in Tsjernobyl tijdens schoolvakanties op.
En dan waren daar natuurlijk haar eigen kinderen. Nooit was het haar te veel om hen naar de jeugdbijeenkomsten van de kerk te brengen want, zei ze: ‘Het geloof bepaalt uiteindelijk hoe je tegen de wereld aankijkt.’ Met een brok in de keel luisterden de aanwezigen naar de bijdragen van haar kinderen Wilfred, Menno en Amy leverden. Ook de laatste woorden die Geo tot haar richtte, lieten een diepe indruk achter.
Joffilia is lange tijd ziek geweest, maar door haar geloof heeft ze haar ziekte moedig en volhardend gedragen. Ze is in alle vrede ingeslapen.
