Een gastblog van em. ds. Henk Koning
Bijna veertig jaar draag ik voor mijn naam twee letters en een punt (ds.). Deze gaven mijn functie aan. Sinds twee maanden heb ik het privilege van nog twee letters en een punt voor mijn naam: em. Em. staat voor emeritaat en dat is weer latijn voor uitgediend of rustend. Een predikant gaat niet met pensioen, maar met emiraat. In Vlaanderen zegt men ‘in ruste’ gaan. Dat klinkt allemaal wel erg rustig, maar dat is het (gelukkig) niet. Dat bleek vooral de laatste twee weken.
Buiten mijn reguliere contacten en afspraken met de adventgemeente Harderwijk, kreeg ik recentelijk een drietal mogelijkheden om mijn stem elders te laten horen.
Samen met ongeveer 25 andere voorgangers zorg ik tweemaal per jaar voor een korte meditatie voor het Kerkplein van radio Harderwijk FM. De laatste keer dat ik dit deed, kwam ter sprake dat onze dochter Daniëlle in Thailand werkzaam is als zendeling. Dat leidde direct tot de vraag of ik bereid was samen met mijn vrouw Jeannette hierover geïnterviewd te worden. Natuurlijk wilden wij daaraan meewerken. Op dinsdagavond 20 mei waren wij te gast in de studio van Harderwijk FM. In dit plezierige gesprek bleek de dame die interviewde zich goed te hebben voorbereid, niet alleen in de vraagstelling maar ook met passende muziek/zang. Aan het eind van het programma sprak de interviewer een zegen uit voor Daniëlle en haar ouders. Dat was een ontroerend moment. De uitzending vond plaats op zondag 25 mei en is te beluisteren onder Kerkplein, zondag 25 mei 9.00 uur.
begrijpen we de huidige cultuur nog wel?
Op dinsdagmiddag 27 mei hield ik voor het pastoresconvent in Harderwijk, dat driemaal per jaar samenkomt, een inleiding over het begrip contextualisatie (hoe vertaal je het evangelie naar een totaal andere context of cultuur?) en zending. De uitnodiging daartoe was ook al gekoppeld aan mijn verblijf in Thailand eerder dit jaar. In deze presentatie werd vooral nadruk gelegd op het bijbelse uitgangspunt Jood te zijn met Joden, Griek met Grieken en Thai met Thai. In het groepsgesprek ging het vooral om de toepassingsvraag of we ook echt Nederlander met Nederlander zijn. Begrijpen we de huidige cultuur nog wel? De presentatie leverde positieve reacties op en bracht een boeiend spiritueel en open groepsgesprek op gang. Diverse predikanten zagen dit onderwerp als een spiegel voor zichzelf en hun werkzaamheden.
Een paar dagen later, zondag 1 juni, waren mijn vrouw en ik te gast in de PKN-kerk van de populaire vakantieplaats Burgh-Haamstede, waar ik gastspreker was. Een jaar eerder had ik in deze kerk een preek beluisterd van collega Rudy Van Moere. Tijdens de koffiepauze na die dienst stelde iemand mij toen de vraag of ik ook preekte. Mijn bevestiging daarvan leidde tot een uitnodiging voor de dienst van 1 juni. In een goed gevulde kerk (circa 250 aanwezigen) preekte ik naar aanleiding van Jesaja 30 en Lucas 15 (de verloren zoon). Uit de uitnodiging voor 2015 bleek waardering voor deze dienst. Een diaken vroeg mij na de dienst in welke kerk ik werkzaam was. Hij kende zevendedagsadventisten uit zijn kinderjaren. Na de dienst was het wel even wennen als mensen je groeten met ‘gezegende zondag, dominee’!
Drie mooie ervaringen in twee weken tijd. In ruste? Dacht het niet.
