Fiene is de naam van onze doortastende, amper driejarige, kleindochter. Zij heeft zo haar eigenaardigheden, maar een van haar aardigheden is, dat ze niemand wil missen. Ieder verdient bijvoorbeeld zijn plekje aan tafel.
Vlak voor het overlijden van mijn schoonmoeder bezocht zij haar en zong voor omi met zoetgevooisde stem: “Verliefd, verliefd, ik ben toch zo verliefd,” een liedje van het Sprookjes Wonderland in Enkhuizen. Een paar dagen later overleed omi. Toen Ria haar de morgen na het overlijden aan de telefoon kreeg, en zij hoorde dat omi nu dood was, was haar eerste reactie: “Zullen we komen helpen?” Dit ging toch echt de verkeerde kant op!
De volgende morgen kreeg ze Ria weer aan de telefoon. “Oma, is omi nog steeds dood?” Ja, dat is ze en we gaan haar volgende week begraven. Met alle levendigheid die in haar zit doorstond Fiene de uitvaartdienst en zong met haar zus Emma en haar nichtje Jonna een liedje ter bemoediging: Jezus is de goede herder. Hij zorgt voor zijn schaapjes, die rustig mogen slapen. Toen de aanwezigen bij het graf één voor één een laatste groet brachten, en wij als familie tot het laatst wachtten, vond ze het maar niks dat de mensen al weggingen. Omi helemaal alleen . . .
Tijdens de dienst had ze schijnbaar goed gelet op de woorden van troost, die ik als predikant verkondigde. De dag erna moest ze oma opnieuw een dringende vraag stellen: “Oma, is God al bij omi gekomen?” Nee, ze vroeg het niet andersom! Als een echte adventist had ze begrepen dat omi niet naar God moest, maar dat Jezus naar omi moest komen om haar weer wakker te maken. Was hij al geweest? Nee, nog niet. “Wanneer komt hij dan?” Dát weten we niet precies . Maar als Jezus komt, dan komt hij op de wolken. Dat zullen we allemaal zien en dan gaat hij een heleboel mensen tegelijk wakker maken. “O.”
Dit is toch waar het allemaal om gaat? God en zijn gelijkgestemden, die niemand willen missen? Dat is de onderliggende motivatie voor alles wat je als adventist doet. We noemen dat met één woord ook wel liefde.
Rudy Dingjan
