Deze blog verschijnt op 23 december 2011. Het is crisis in Nederland. Dat wordt me iedere dag ingepeperd door stemmen uit de radio, gezichten op de televisie.
We hebben het voor elkaar gekregen om onszelf massaal de diepte in te praten het afgelopen jaar.
Er zijn bijna zestien miljoen slachtoffers te betreuren.
Ik heb duizenden ervan doelloos en verdwaasd zien lopen in de winkelstraten van onze steden. 
Ik hoor de vluchtelingen boven mij in de vliegtuigen op weg naar de helende zon.
Duizenden levens zijn gelukkig gered door de aanschaf van winterbanden……
Er zijn wel slachtoffers. Zeker één miljoen. Het zijn de bijna onzichtbare mensen.
Zij die onder de armoedegrens leven:
Zij die moeten kiezen tussen voldoende tanden of voldoende eten.
Zij die altijd net niet in de koopkrachtplaatjes van een kabinet passen.
Zij die net niet genoeg stemmen opleveren om werkelijke politieke aandacht te trekken.
Zij die net buiten het sociale gezichtsveld van de macht vallen.
Zij die straks de reis naar het aangewezen “beste ziekenhuis” niet kunnen betalen.
Zij die hun kinderen het eigen risico moeten laten lopen.
Zij die krom blijven lopen omdat de fysio vertelt dat de zevende behandeling 60 euro kost.
Zij die altijd de belastingverlaging betalen.
Zij die de hypotheekaftrek bekostigen.
Zij die afhankelijk worden gemaakt van de goedgeefsheid van anderen.
Zij die ………………………………………
Zij die ………………………………………
Waarom moet ik ineens denken aan de God van Psalm 146?
die trouw is tot in eeuwigheid,
recht doet aan de verdrukten,
brood geeft aan de hongerigen.
De HEER bevrijdt de gevangenen,
de HEER opent de ogen van blinden,
de HEER richt de gebogenen op,
de HEER heeft de rechtvaardigen lief,
de HEER beschermt de vreemdelingen,
wezen en weduwen steunt hij,
maar wie kwaad doen, richt hij te gronde.
Is dat wat of wie de herders hoopten te vinden?
Gerard Frenk
Secretaris NUC
.
