Corry bezocht trouw de gemeente Apeldoorn. Met twee jonge kinderen was de verhuizing van Den Helder naar Apeldoorn wennen voor Corry, vooral omdat haar man Chiel vaak voor langere tijd naar het buitenland moest. Zij was bescheiden en wat teruggetrokken maar wist van aanpakken. Ze volgde cursussen, deed vrijwilligerswerk en bouwde contacten op in de buurt. Via een vriendin kwam zij in aanraking met de Adventkerk en liet zich in 1983 dopen.
Zij hield van wandelen en fietsen en bleef dat doen na de diagnose beginnende alzheimer, 10 jaar geleden. Haar man en kinderen vingen haar thuis liefdevol op tot het niet meer kon. De laatste 3,5 jaar werd ze verpleegd. Het verlies was er al voor het einde, de rouw voordat het afscheid kwam. Fietsen wilde niet meer en uiteindelijk ging het lopen ook niet langer. Toen ze geen voeding meer wilde opnemen, kwam Chiel elke dag om haar eten te geven, waardoor ze weer aansterkte.
Als er met haar werd gebeden en uit de Bijbel werd gelezen, was ze helemaal stil. ‘Je weet niet wat ze nog meekrijgt’, zei Chiel. Zingen bleef Corry heel lang volhouden. Ook toen ze de tekst van Ik zie de poort wijd openstaan niet meer kende, zong ze uit volle borst.
