Dit is een blog van ds. Lex van Dijk, predikant van de adventgemeente Utrecht. Kanaleneiland is een wijk in Utrecht en wordt beschouwd als probleemwijk.
Na een mooie dienst stonden we met de gemeente koffie te drinken in de hal van het kerkgebouw, maar vanwege het mooie weer ook buiten. Het was gezellig en we waren druk in gesprek met elkaar.
Voor de kerk was een braderie en we zagen van een afstandje de mensen die daar rondliepen. Daartussen bevonden zich veel mensen met een Marokkaanse of Turkse achtergrond. Eén man viel daarbij op. Hij liep rond met een soort tas rond zijn nek. Mensen werden door hem aangesproken en meestal deden ze dan daarna wat geld in zijn ‘collectezak’.
Plotselinge bezoeker
Op een gegeven moment kwam er een vrouw van de kant van de braderie richting kerk. Ze liep op ons af en langs ons heen naar binnen. Ik besloot achter haar aan te gaan en haar een kopje koffie aan te bieden. Er volgde een leuk, kort gesprekje. Zij vertelde me terloops dat de collectant buiten geld inzamelde voor een nieuwe moskee. Al pratende bleef deze informatie door mijn hoofd gaan. Na een korte tijd vertrok onze plotselinge bezoeker.
Ik nam een beslissing. Omdat ik geen contant geld bij me had liep ik naar één van de gemeenteleden toe en vroeg hem of hij me geld kon lenen. Hij bood me wat kleingeld aan en papiergeld. Ik nam een briefje en liep naar buiten richting braderie.
‘Mijn broeder!’
Daar ging ik naar de geld inzamelende man. Hij zag me komen en nam een afwachtende houding aan. Toen ik tegenover hem stond zei ik: ‘Ik ben de predikant van de kerk hierachter ons. Wij willen een bijdrage geven aan jullie nieuwe moskee.’ En daarmee deed ik mijn papiergeld in zijn tas. Hij keek me aan en kreeg plotseling tranen in zijn ogen. ‘Mijn broeder!’ zei hij en omarmde me. Hij drukte me zo’n beetje plat. Zo stonden we een tijdje tussen al die shoppende mensen. Hij en ik met tranen in de ogen. Ik in nette kleding, hij in zijn gewone kloffie. Ik een christen, hij een gelovige van de islam. Een groter verschil was er bijna niet denkbaar.
Na een tijdje liet hij me los en zei ‘God zegene je’. Ik antwoordde hem met ‘God zegene jou ook en succes met het inzamelen.’
Bruggen bouwen
Ik draaide me om en liep terug naar de kerk en had even mogen proeven hoe God het bedoeld had. Verschillen tussen mensen zullen er blijven, maar God daagt ons uit om bruggen van menselijkheid te bouwen. Deze ontmoeting maakte die sabbat (die al zo goed was) tot een feest.
Met dank aan God voor de vrouw die even een kopje drinken kwam halen bij ons!
