Onlangs zag ik op de TV een vraaggesprek tussen Wouter Bos en Tony Blair. Beide ex-politici bespraken de actualiteit en vooral de politieke loopbaan van de Britse voormalige premier.
Aan het eind van dit interview vroeg Wouter Bos “heeft jouw premierschap jou tot een beter mens gemaakt?” Tony Blair kon dit niet beamen en gaf hij aan dat de politiek niet het beste uit de mens naar boven haalt. De vraag van Wouter Bos is een zeer interessante! Word ik als predikant, als voorzitter van een kerkgenootschap een beter mens? En uiteraard kunt u die vraag ook aan u zelf stellen? Ben ik als diaken, als sabbatschoolgesprekleider, als leider van de kindersabbatschool, als….een beter mens geworden?
Ik ben dankbaar voor de mogelijkheden die de kerk biedt om ervaringen op te doen. Om je persoonlijk te ontwikkelen. Om leiderschap te geven en te dienen. Om samen te kunnen werken met collega’s en om samen een visie te promoten. Maar dat alles bij elkaar hoeft mij nog niet tot een beter mens te maken.
Misschien zou het indirect kunnen werken. Wil je als christen (in welke hoedanigheid dan ook) goede werken doen, is het van belang om dat te doen in de geest van ‘laat de linkerhand niet weten wat de rechterhand doet.’ Kortom in een sfeer van dienstbaarheid en nederigheid.
Of ik een beter mens ben door mijn roeping als christen is eerder door anderen te beoordelen dan door mijzelf. Een functie (diaken of premier) an sich maakt een mens niet beter. Waar het om gaat is om gehoorzaam te zijn aan de oproep om God en de naaste lief te hebben. Wanneer je daar helemaal voor gaat, dan wordt je door de omstandigheden stevig gevormd.
Lerend van je fouten, met vallen en opstaan, ben ik dankbaar om in te zien dat het gaat om de liefde.
