Willemien was sinds 26 oktober 1985 lid van de gemeente Doetinchem. Lange tijd bezocht zij samen met haar man de kerk. Vol overtuiging voedde het echtpaar Schoemaker hun achter kinderen op in het geloof waarin zij ook zijn opgegroeid: het rooms-katholicisme. Na het overlijden van haar man, wordt Willemien gedoopt.
Na het overlijden van Willemien vond één van haar kinderen een gebed dat Willemien had geschreven op haar nachtkastje. Dit gebed zegt alles over Willemien: hoe zij was, dacht en leefde.
Wij hebben het licht van God gekregen, dat mij verblindt. Het zijn de woorden van God die mij verdoven. Het is de liefde van God die me doet schrikken, omdat zoveel schoonheid en liefde mij als mens doet verstijven. Het is God die mij laat weten, laat je hart spreken, laat je ziel spreken, doch niet in woorden maar in daden. Doe niet als een ander, je bent de ander niet, je bent je zelf, je eigen ik, je eigen ziel en daar alleen ben je verantwoordelijk voor. Wees blij als je kunt huilen, wees trots op je tranen, ze zijn meer als een emotie, het is een uiting van je gevoel.
Het gevoel waar wij uit moeten leren. Het gevoel dat de aarde en haar bewoners zo hard nodig hebben. Pas als je je eigen gebreken herkent en erkent, kun je als mens goed denken en werken aan ons gezamenlijk doel—Vrede. Want van een rustig en zuiver geweten dan ben je gelukkig. Alleen wie zo zich verzoent met zijn lot, die spreekt niet van eenzame dagen. Die leeft en vertrouwd op God.
