Een artikel van Oliver Yeboah, proponent-predikant, dat eerder ook verscheen in Advent 01.
Ergens op wachten is niet gemakkelijk voor ongeduldige mensen in de huidige tijd van Viber en WhatsApp. Lang wachten of kort wachten; het kan allebei aanvoelen als een eeuwigheid. Waar het om gaat is niet hoe lang je wacht, maar wat je doet tijdens het wachten. Waar richt jij je aandacht op als God nog even op zich laat wachten?
wat zijn vijf minuten op een mensenleven?
Wij gaan als gezin wel eens met z’n vieren shoppen of boodschappen doen. Na zo’n uitstapje, dat soms uren duurt, komen we gewoonlijk hongerig thuis. Dan kunnen er drie dingen gebeuren: 1) Mijn vrouw, Genevieve, gaat koken; 2) wij eten brood of 3) we eten restjes die er nog zijn. Aangezien ik niet van brood houd als avondmaaltijd en er vaak geen restjes zijn, moet er in de meeste gevallen gekookt worden. Mijn vrouw en ik kunnen allebei heerlijk koken (alhoewel mijn eten het lekkerst smaakt), maar ik mag op dit soort momenten niet koken ‘want het duurt anders een eeuwigheid voordat het eten klaar is’. Zelf ervaar ik dat niet zo, maar ik kan mij voorstellen dat haar dertig minuten iets korter aanvoelen dan mijn vijfendertig minuten. Maar zeg nou eens eerlijk: wat zijn vijf minuten op een mensenleven?
Op de proef gesteld
Toch denk ik dat niet die vijf minuten langer of korter het probleem zijn. Het probleem ligt ergens anders. Niet in het wachten, maar in wat we doen tijdens het wachten. Met Kerst had ik bijvoorbeeld de hele dag niet echt gegeten omdat ik wist wat voor lekkers er allemaal op tafel zou komen. Eindelijk was het dan zo ver. Het eten stond mooi uitgestald en rook verrukkelijk. Toen wij eindelijk aan tafel zaten, hoopte ik op mijn favoriete gebed op dit soort momenten: ‘Here zegen deze spijzen en dranken. Amen.’ Maar helaas, het werd 
een hele dankdienst. Als ik niet beter wist, had ik gedacht dat dit de Grote Strijd was waar iedereen het over heeft want ik vond het zo moeilijk om eerbiedig te blijven. Het wachten was gewoon vreselijk!
Wachten op een moment waar je naar uitkijkt wordt soms ervaren als tergend, uitdagend, provocerend maar ook zwaar of zelfs hinderlijk. Alsof je op de proef wordt gesteld. Ja, en al helemaal in deze tijd. Tegenwoordig hebben wij gelukkig Facebook en WhatsApp op onze telefoons, maar ik kan mij nog herinneren dat er vroeger zoiets bestond als een penvriend(in). Als je die iets te vertellen had, schreef je dat op papier. Daarna scheurde je dat papier van het blok, vouwde het op, stopte het in een envelop die je vaak ook nog dicht moest likken om de brief vervolgens op de bus te doen of naar het postkantoor te brengen als je geen postzegels in huis had. Het duurde daarna weken of maanden voordat je eindelijk bericht terugkreeg. Gelukkig gaat dat nu allemaal per e-mail, Viber of andere app’jes op de telefoon. En toch ervaar je die seconden of minuten dat je moet wachten op een bericht soms als een eeuwigheid. Tegenwoordig moet alles snel, hier en nu.
Communiceren met God
Datzelfde heb ik ook een beetje met mijn communicatie met God. Wanneer ik bid, wil ik best wachten op Gods antwoord – maar het moet niet al te lang duren. Ik wil niet lang wachten omdat ook God moet weten dat de tijden zijn veranderd. Ook God moet een manier hebben gevonden om sneller te kunnen communiceren met ons. Een WhatsApp’je zou zeker goed werken voor mij; dan hoef ik niet zo lang in onzekerheid te leven. Gods belofte dat hij naar mij zal luisteren mag dan zo zeker zijn, maar mijn geloof kent ook zijn grenzen. Bijwijlen voel ik mij dan geïrriteerd, geërgerd, wantrouwig.
Ik weet niet hoe Abraham tegenover het concept ‘wachten’ stond toen hem op zijn tachtigste werd beloofd dat hij een zoon zou krijgen. Zijn vrouw was niet alleen bejaard maar ze was ook nog eens haar hele leven onvruchtbaar geweest. Alles wees erop dat Gods belofte niet uit zou komen. Met wachten is het soms alsof je van je verstand beroofd bent en misschien ervoer Abraham dat ook zo. Je bidt en je beroept je op Gods belofte, maar in werkelijkheid zie je het tegenovergestelde gebeuren. Je hoort wel eens dat ouders al jaren bidden dat hun kinderen uiteindelijk hun plek in de kerk mogen vinden, maar in werkelijkheid zien ze de kinderen langzamerhand richting de uitgang van de kerk bewegen.
Wachten op Gods antwoord
Afgelopen jaren verloren velen hun banen en hebben God gebeden om nieuw werk. Maar voor elke sollicitatiebrief die ze schreven, kregen ook zij die God om hulp vroegen een afwijzingsbrief. Onlangs vertelde een broeder me dat hij al jaren bidt voor zijn huwelijk, maar hij kreeg die week van zijn vrouw te horen dat ze verliefd was geworden op iemand anders.
Zelf kan ik me nog herinneren dat ik een keer heel hard had gestudeerd en voor het tentamen aan God vroeg of hij mij wilde bijstaan. Nou, na mijn gebed was ik alles kwijt. Ik had een black-out en wist helemaal niets meer. Ja, het is niet zo gek dat je je soms afvraagt: hoezo belofte of hoezo zegen? Gods zegen is soms nergens te bekennen. Sterker nog: het voelt zo nu en dan aan alsof wachten op Gods antwoord –of überhaupt bidden – zinloos is.
Vertrouwen en bidden
wat god belooft, maakt hij zelf waar
En toch kwam God, in het geval van Abraham, regelmatig terug op zijn belofte en verzekerde hij Abraham dat het zou gebeuren. Tussen Gods belofte en de komst van Isaak zaten zo’n 24 jaren. Een vreselijk lange tijd om te wachten. Maar Paulus zegt in Romeinen 4:18-21 dat Abraham geen moment twijfelde maar wist dat ‘God bij machte was te doen wat hij had beloofd’. Maar wat doe je in een tijd van wachten als je niet weet wanneer dat wachten eindigt? Vijf minuten wachten op de bus is goed te overzien en zelfs 24 uren vliegen naar een verre bestemming gaat nog. Maar wat doe je als je niet weet wanneer je ziekte, werkloosheid, verdriet of ander leed voorbij mag gaan?
Abraham en Sara dachten God een handje te helpen maar moesten uiteindelijk hun eerste zoon wegsturen. Werken voor de dingen waarvoor we bidden moeten we vooral doen, maar God ‘een handje helpen’ om zijn belofte waar te maken, blijkt niet de bedoeling te zijn. Wat God belooft, maakt hij zelf waar; anders had hij het niet beloofd. We moeten maar vertrouwen, lijkt het.
Bidden moeten we ook doen. Maar voortdurend bidden om hetzelfde is schijnbaar ook niet heilzaam. God heeft toch de eerste keer dat ik bad ook gehoord wat ik vroeg? Of is hij vergeetachtig en moet hij telkens herinnerd worden aan zijn eigen belofte?
God is ons niet vergeten
Paulus gaf raad in zijn eerste brief aan de broeders en zusters van Tessalonica. Daarin spoorde hij deze mensen aan te waken in afwachting van de uiteindelijke vervulling van de belofte. Zij moesten erop toezien dat, terwijl zij wachtten, het christelijk leven werd voortgezet. Zij moesten er voor elkaar zijn en elkaar tot voorbeeld zijn. In de ‘wachttijd’ moesten zij vooral stilstaan bij het werk dat door Jezus al was voltooid. Zoals Jezus eens zei: ‘Mijn Vader werkt aan één stuk door en daarom doe ik dat ook.’ God zit niet stil. Hij is ons dus niet vergeten maar zet zich volledig in voor jou en mij.
In een tijd van wachten moeten wij daarom te allen tijde blij zijn, contact met God houden en vooral dankbaar zijn onder alle omstandigheden, zegt Paulus. Wachten, of het nu 5 minuten is of 24 jaar, is tenslotte stilstaan bij de dingen waar je aandacht op gericht is. De kerstmaaltijd, de komst van een zoon. Waar richt jij je aandacht op terwijl je wacht?
