Het was een tropisch warme dag in Manila, Filippijnen, oktober 2008. Samen met een groepje collega’s liepen we een immens groot congrescentrum uit. De ochtendsessie van onze vergaderdag als bestuursleden van de Generale Conferentie zat erop. Terwijl ik doorloop hoor ik in de flarden van de wind dat de vraag wordt gesteld “wie ben jij?” “Ik ben zo en zo, voorzitter van….” Dan wordt er aan toegevoegd dat hij predikant is. De vragensteller maakt er een heel punt van wat de ander nou eigenlijk is: voorzitter of predikant. Ik ben al een aardig eind op weg en het gesprek hoor ik verder niet meer.
Nu in de zomer 2010, nog niet zo lang terug van de vijfjaarlijkse zittingen van de wereldkerk in Atlanta, dient deze vraag zich bij mij in mijn hoofd aan. Samen met zoveel leden en leiders, bezie ik de kerk vooral van de kant als kerkleider. Een taak die ik met plezier doe. Toch wil ik de vragensteller van Manila duidelijk maken dat ik predikant ben. In de andere protestantse Nederlandse kerken, wordt een praeses (voorzitter) omschreven als een predikant in algemene dienst. Dat is een mooie omschrijving.
Ik doe mijn werk als voorzitter in de eerste plaats als predikant. Onlangs sprak ik met een ouderling, die mij een belangrijk onderwerp onder mijn aandacht wilde brengen. Gaandeweg het gesprek vertelde de ouderling me meer persoonlijke zaken. Ik luisterde en verwoordde de pijn die werd gevoeld. Ik merkte dat het mijn gesprekspartner goed deed dat er ook een oor was voor iets dat verder voerde dan alleen de ‘business’ van de kerk. Ik ervaar dat het heel goed mogelijk is om bestuurder te zijn met een pastoraal hart. Het is juist goed om in deze taak een herder te zijn; het gaat immers om een kerk, een kudde!
Daarom zie ik extra uit naar de sabbatmorgen dienst. Een prima gelegenheid om samen te zijn met geloofsgenoten. Naast momenten van samen zingen, bidden en lezen, is er ook ruimschoots tijd voor ontmoeting en verwondering.
Tijdens een bezoek aan huis – in mijn eerste gemeente – kreeg ik te horen van de vriendelijke heer des huizes (een bekwaam medicus): “het belangrijkste wat een predikant moet doen, is zorg geven.” Ik ben het daar helemaal mee eens. Wat de omvang van de kudde of ‘parochie’ ook mag zijn, hoeveel vergaderingen en planningen er ook mogen wezen, ik vind niets zo mooi en belangrijk als de persoonlijke ontmoeting en zorg. Daar kan geen e-mail of facebook tegenop.
