Gisteren ben ik teruggekeerd van de jaarvergadering van de wereldkerk van zevende-dags adventisten. Op de websites (www.adventist.nl en www.news.adventist.org) vindt u de laatste nieuwsberichten over deze Annual Council.
Wat mij is opgevallen, is dat te midden van verschillende opinies en keuzes, er onder de groep van 300 mensen een duidelijke wil is om bij elkaar te blijven als mondiale kerk. Bovendien is het merkbaar dat men elkaar met respect wil behandelen. Daar mee wil ik niet de suggestie wekken dat ik het eens ben met alles wat de revue is gepasseerd. De besluitvormingsprocedure rondom de nieuwe grenzen van onze divisie en de motie om het voorzitterschap van unies en conferenties gender neutraal te maken verdient niet de schoonheidsprijs. Als de indiener van deze laatste genoemde en uiteindelijk verworpen motie aan het einde van debat en stemming, zegt “jullie allen zijn nog steeds evenveel mijn broeder en zuster als aan het begin van dit debat” dan is dat een mooi slotakkoord.
Onze kerk is ongelofelijk druk in de weer. Via TV (www.hopetv.org) – wat trouwens in Woonzorgcentrum Vredenoord gewoon op de TV te zien is, zo merkte ik vanmorgen – radio, internet worden allerlei wegen bewandeld. Ook het aangenomen plan om in de grote wereldsteden een breed opgezet geïntegreerd evangelisatie plan op te zetten liegt er niet om. De start wordt gegeven in New York City, waar alleen al 200 evangelisatie acties worden gehouden. Hierbij zal ook gebruikt worden gemaakt van het delen van medische kennis met de bewoners van deze stad.
Al deze plannen zullen het meeste effect ressorteren indien wij plaatselijk gemeenten weten te creëren waar het goed toeven is. Eigenlijk is alles wat ik deze week aan plannen heb gehoord rondom getuigenis en evangelisatie (en waar ik voor heb gestemd) een ‘hulpmiddel’ voor het echte werk: nl. dat u en ik zout en licht zijn. Dat is onvervangbaar en kun je niet delegeren naar internet of de TV.
