Afgelopen vrijdag waren mijn vrouw Els en ik weer in Leiden. Eens in de drie weken krijgt Els haar chemo behandeling in het LUMC. Vervolgens neemt zij twee weken thuis medicijnen in en heeft dan een ‘stopweek’ (geen medicijnen, hoera!). En dan begint de altijd blijvende cyclus met een Leidse vrijdag weer opnieuw. Deze behandeling blijkt tot nu toe de tumoractiviteit te onderdrukken.
Bij het laatste bezoek in het LUMC raakte Els aan de praat met een andere kankerpatiënte. Zij had enkele jaren geleden te horen gekregen ( in een ander ziekenhuis) dat zij nog drie maanden te leven had. Deze mevrouw zocht een second opinion en via haar sociale netwerk kwam zij uit bij prof. dr. Nortier in het LUMC. Hij probeerde het één en ander aan therapie, met als resultaat dat deze mevrouw drie jaar later nog in leven is. Zij is optimistisch en blijft zoveel mogelijk haar normale werk doen, net zoals Els.
Toen in oktober 2009 voor de derde keer kanker bij Els werd geconstateerd, was dat eigenlijk een grotere dreun dan de keren daarvoor (1993, 2005). Er is intensief voor Els gebeden en wij zijn ontzettend dankbaar dat zij bij prof. Nortier terecht is gekomen. Ook voor haar geldt: de behandeling slaat aan en na bijna drie jaar is er voor haar nog een behoorlijke kwaliteit van leven. Het kan geen kwaad om dat nog eens even te memoreren, Gode zij dank. Terugkijken geeft perspectief voor de toekomst.
En er is nog iets: de man van deze mevrouw (die Els afgelopen vrijdag sprak) zei tegen Els: “u bent, net als mijn vrouw, sterk en optimistisch. Dat helpt zeker in het behandelproces en het is bijzonder aangenaam voor de omgeving.” Ook hierop zeg ik hartgrondig “amen.”
