Iedere zomer gaan we op vakantie naar Scandinavië. Toen onze dochters kleuters waren zetten we dan in onze autotocht door Denemarken, Zweden en Noorwegen het verhaal op van “Pluk van de Petteflet.” Annie M.G. Schmidt’s verhaal hebben we (als ouders) zo vaak langs zien komen, dat we het geluid van ZaZa de kakkerlak en de piepstem van Mw. Helderder nog levendig in onze herinnering horen. Op een gegeven moment heeft Pluk zijn intrek genomen in de torenkamer van een flatgebouw. Je hoort hem met de krakende lift naar boven gaan. En onderweg ontmoet hij allerlei medebewoners. Daar is bijvoorbeeld de familie Stamper. Vader met acht kinderen in één appartement. Moeder is overleden en vader heeft de zorg voor een rumoerig gezin met veel decibels. Daarboven woont mw. Helderder die zich stoort aan zoveel overlast en die zelf geen enkele kruimel op de vloer of waar dan ook heeft liggen. Er is consternatie in de flat omdat er iemand in de tuin buiten rondloopt met een tekening. Er moet gebouwd gaan worden en de bewoners komen in opstand.
Pluk gaat op en neer met de lift en hoort en ziet de verhalen. Hij zorgt voor bemiddeling tussen buren (fam Stamper en mw Helderder) en zet zich in met succes dat de tuin niet wordt omgeploegd tot steen en beton. Zo kent hij de Petteflet op z’n duimpje en woont op zichzelf – met Zaza – in de torenkamer, bovenin.
Het verhaal van Pluk wordt nog steeds gehoord, overal, ook in de kerk. Soms zie je en hoor je dingen vanuit de lift en het verbaast je, het ontroert je, maakt je verdrietig, maakt je boos, geeft je plezier. Soms kun je er iets aan doen. Soms ook niet en gaat de lift gewoon naar je torenkamer – en sta je er boven.
En het verhaal van Pluk wordt nog steeds gehoord. Vorige week vertelde een vriend me dat zijn kleindochter van drie er ook aan verslingerd is.
