Het is vandaag donderdag. Een normale, drukke werkdag vol met vergaderingen, telefoontjes en voorbereidingen voor de komende evenementen.
Ik betrap mezelf er op dat er regelmatig een glimlach op mijn lippen verschijnt. Vandaag, vijfentwintig augustus, is het de geboortedag van mijn oma. En dat brengt mooie herinneringen naar boven.
Oma was een kordate dame met een scherpe tong, maar een hart van goud. Als iemand hulp nodig had, kon men altijd op oma rekenen. Altijd was ze in de weer om voor anderen te zorgen. Mijn broer en ik logeerden regelmatig bij oma. Mooie tijden waren dat. Samen naar het bos urenlang bosbessen plukken om vervolgens de lekkerste pannenkoeken van de wereld te maken, of met alle dekens in huis de woonkamer verbouwen tot één grote tent.
Als kind verheugde ik me altijd enorm op oud en nieuw, het was vaste prik om met de hele familie in het kleine huisje van oma samen het nieuwe jaar in te luiden. En dan die pan met aardappelen. Nederlanders staan er om bekend dat ze precies voldoende koken voor het eigen gezin. Bij oma werkte dat anders, de bodem van de enorme pan met aardappelen heb ik nooit gezien, iedereen kon altijd onaangekondigd aanschuiven. Gastvrijheid was voor oma heel belangrijk.
Een kleine drie jaar geleden is oma overleden in de gezegende leeftijd van 91 jaar. In haar laatste jaren liet haar gezondheid het steeds meer afweten. Niet alleen kreeg ze lichamelijke gebreken, maar ook haar geheugen liet haar steeds vaker in de steek. Één ding bleef net zo sterk als altijd, haar geloof. Ze was er heilig van overtuigd dat zij haar Heiland zou ontmoeten. En de gedachte dat ik mijn oma weer zal terugzien, bezorgt me opnieuw een glimlach.
