Vorig jaar zomer liepen mijn vrouw en ik in het centrum van Oslo, ons hotel lag naast het Centraal Station. We maakten bovendien een dagtocht naar een neef die aan de Tyrifjord woont.
Het zijn deze locaties – centrum Oslo en een eiland in het meer Tyrifjord – waar zojuist de wrede aanslagen zijn gepleegd.
Zelfs daar waar voor eeuwig de bossen zingen, is de onschuld verdwenen. Daar waar de schoonheid van water, lucht en bergen ruimte, vrijheid en stilte garanderen, ook daar is het spook van terrorisme gekomen. En ook in de vredestad Olso…
Juist deze week hadden we het er nog over. Als we binnenkort weer richting Scandinavië gaan, zullen we dan weer dezelfde bestemming nemen als vorig jaar…?
Ik denk aan de woorden van Tony Blair toen op 7 juli 2005 Londen werd opgeschrikt met vijftig doden door aanslagen: “We will not be terrorized.” We laten ons niet bang maken, we laten ons niet terroriseren. Toen ik kort na deze aanslagen in de straten van Londen – met een weekendtas – aan een mevrouw de weg vroeg, liep zij niet van me weg, maar stond zij me vriendelijk te woord. De Londenaren waren niet bang. Zij gingen door. Ook met vertrouwen in buitenlanders.
Ja, we moeten alert zijn, maar ik vind het voorbeeld van de Engelsen wel goed. Het is van groot belang om een open samenleving te blijven. Het is eveneens belangrijk om als kerk open en met vertrouwen te opereren. Het is zelfs zo, dat we juist in de gemeente nog meer onze netwerken en onderlinge banden gaan versterken. Want het aantal voorvallen dat ons wil trachten te terroriseren zal eerder toenemen dan afnemen.
De Vierdaagse van Nijmegen laat zien dat ‘erbij horen’ en samen op weg zijn enorm goed is voor geest en lichaam. That’s the spirit. Laten we onze ‘looptocht’, onze pelgrimage voortzetten!
De stad van vrede, het nieuw Jeruzalem, wacht.
