Hier zit ik dan, het is 23.42 en met een beetje mazzel ben ik om één uur thuis vannacht. Ik zit in de trein, op weg naar huis. Istrahel Schorea en ik waren op visite bij het bestuur van een gemeente om te praten over wie hun nieuwe predikant wordt. Wim Altink was samen met een ander uniefunctionaris in weer een ander gemeente, maar ik hoop dat hij ondertussen thuis is.
Dit verhaal schrijf ik vandaag, maar ik zou gisteren of morgen ook precies hetzelfde kunnen schrijven. Ik hoef alleen de gemeentenaam en de vervoersmiddel te veranderen en klaar is kees. Elke doordeweekse avond deze maand zitten we bij een gemeenteraad, allemaal in de hoop zo snel mogelijk predikanten te hebben voor alle gemeentes in Nederland. Overdag delen we de bevindingen van de avond ervoor, praten we met de predikanten zelf, en proberen we de kerk ook nog een beetje te runnen.
Al met al… we zijn moe.
Maar daar gaat het niet om, het gaat om deze belangrijke taak. Drie predikanten die samen 6 gemeentes hadden zitten nu op de unie. Daarnaast wachten een aantal gemeentes al een tijdje op een predikant. Uiteindelijk een stuk of elf in totaal. Je zou denken dat dat wel meevalt, maar al gauw zie je dat alles met elkaar verbonden is, en de predikantenplaatsen net domino’s zijn. Als je een predikant verplaatst, blijf je verplaatsen om steeds weer die gaten te vullen.
Toch is er hoop. Er zijn goede plannen en leuke ideeën. Het lijkt erop dat we alles op tijd af gaan krijgen, dat er al een plan kan liggen aan het eind van volgende week, dat het Algemeen Kerkbestuur al deze maand een besluit kan maken om de predikanten goed en evenredig te verdelen over de gemeentes. Dat is een groot succes, en zal zeker al die lange, lange dagen waard zijn.
Ik blijf daar op hopen, en ervoor bidden. Bid je met me mee?
