Een blog van ds. Enrico Karg, theoloog en voetballiefhebber.
Ik moet nog bijkomen van een enorme kater die ik afgelopen zondag heb opgelopen. Niet alcohol, maar een – voor mij – in mineur eindigend voetbalseizoen lag daaraan ten grondslag. Met eigen ogen heb ik namelijk moeten toezien hoe de voetbalclub die ik sinds mijn puber- en pukkeljaren op de voet volg machteloos deden waar ze om bekend staan: de bal rondspelen. Het leek wel alsof de helden van een week geleden waren gedegradeerd tot onzekere pleinvoetballers die met lood in de noppen zich geen raad wisten met de vechtlust van de tegenpartij.
Het was een marteling om aan te zien, terwijl ik ergens weet dat niet één speler op het veld van plan was die wedstrijd uit handen te geven. Sterker nog: ze hebben alles gedaan wat van hen verwacht werd: veel balbezit hebben, de korte combinaties zoeken en als zo snel mogelijk de flanken opzoeken om vervolgens vanuit de vleugels een kans proberen te forceren. Dit is zo typisch Ajax, zo volmaakt naar de filosofie die de club ooit heeft groot gemaakt, dat ik mij bijna schuldig voelde dat ik als liefhebber zo teleurgesteld was in het behaalde resultaat.
Conservatieve filosofie
De waarheid is dat de club zeer conservatief de filosofie navolgde dat je hen daar eigenlijk om zou moeten aanprijzen. Hun karakteristieke spel hebben ze naadloos uitgevoerd. Balbezit en rondspelen. De identiteit van de club werd goed naar voren gebracht. Taco van den Velde, een voetbalanalist bij VI.nl, verteld in een interview dat Ajax qua balpercentage de club gedomineerd heeft. Mooi feitje, maar wat koop je voor dat grote balbezit als het niet resulteert in het spekken van de prijzenkast? Waar Ajax kampioen bleek in het totale percentage balbezit, bleek PSV op plek 17 in dezelfde categorie te eindigen.
Interessant is dat Van den Velde daarnaast ook aangaf dat qua balbezit op de helft van de tegenstaander niet Ajax, maar PSV op de eerste plaats komt. Misschien wordt het toch eens tijd dat Ajax het spel heroverweegt? En nee, dit bedenk ik niet zelf, maar ‘grote’ figuren als José Mourinho hebben dit al jaren geleden aangegeven: wil je als Ajax weer een keer de Champions League winnen, zul je toch die lang gekoesterde filosofie moeten heroverwegen en zelfs aanpassen. Het rondspelen van de bal op de eigen helft levert weinig rendement op.
De Bekende weg
Vasthouden aan de filosofie en methode die de kerk in het verre verleden groot gemaakt heeft lijk ik af en toe ook waar te nemen bij verschillende evangelisatiestrategieën binnen onze kerken. Sterker nog, ik hoorde onlangs een preek waarin de spreker de toehoorders vol passie verzekerde dat zij zich vooral niet moeten gaan aanpassen, en zich al helemaal niet druk hoeven te maken wanneer de jongeren de kerk verlaten als gevolg hiervan. God zou hun vasthouden aan de oude methode belonen met een gevulde kerk.
Wat ons rest, is het heroverwegen van de filosofieën
Het opmerkelijke is dat deze bewuste gemeente dat vasthouden aan de bekende methoden al sinds haar bestaan doet, maar dat vullen door God is tot noch toe uitgebleven. Ik vrees helaas dat dergelijke houdingen neerkomen op het louter rondspelen van de bal en machteloos moeten toekijken hoe wij, als kampioenen van de groeicijfers, gedegradeerd dreigen te worden tot pleinvoetballers met lood in de noppen.
Heroverwegen
We hebben al te lang tijdens onze evangelisatieacties geteerd op gedateerde methoden. Wat Ajax nu rest, is hetzelfde wat ons rest: een heroverweging van de filosofieën. Voor Ajax zal dat de spelopvatting zijn, voor ons de wijzen waarop we de kerk verder kunnen doen groeien. Het enkel rondspelen van de bal op de eigen helft heeft nog geen kampioen gebaard; laten we daarvan leren.
