Een gastblog van Miranda Broekuis, pastoraal werker.
Veertig is in de Bijbel een belangrijk getal. Het staat voor inkeer, herbezinning en beproeving. Met veertig ga je volgens ontwikkelingspsychologen een nieuwe levensfase in. Niet dat ik daarom op mijn veertigste theologie ben gaan studeren, maar het valt wel leuk samen.
Bij mijn diploma-uitreiking stond ik op hetzelfde podium, waar ik twee decennia eerder mijn eerste optreden als predikant vervulde. Dat was tijdens een jeugdrally in Leeuwarden. Ik kwam toen net in de kerk, had vele en kritische vragen over geloof en zeker over het adventisme. Voor het mimespel was het niet gelukt iemand te vinden die de rol van predikant wilde spelen: of ik dat wilde doen. Iedere keer als ik nu nog langs dat podium kom, moet ik inwendig lachen, omdat ik mij destijds niet had gerealiseerd op dezelfde school ooit theologie te zullen gaan studeren!
Mogen we een kerk zijn en blijven die één is in verscheidenheid
Mijn studie richtte zich grotendeels op de praktische theologie en het pastorale werk, waarbij ik ben afgestudeerd in gezinsbehandeling. Tijdens het geven van godsdienstlessen op de middelbare school leerde ik hoe het is te werken met grotere groepen en met jongeren die soms niets van geloof willen weten of er niets over weten. Alle creatieve registers moesten worden opengetrokken! In alle situaties ging het om het maken van de verbinding tussen geloof en praktijk. Deze ervaring en die uit mijn vorige banen binnen het Facility Management en een onderwijskundige organisatie, kan ik gebruiken in mijn beroep als pastoraal werker.
Ik zeg met nadruk beroep, omdat roeping niet slechts is weggelegd voor weinigen. Iedereen is namelijk geroepen te werken in en aan Gods Koninkrijk. Zelf zie ik mijn functie als een voorrecht om in een bepaalde periode een belangrijke bijdrage te kunnen en mogen leveren aan de opbouw van de kerk. Die bijdrage ligt voor mij in het ontwikkelen en implementeren van organisatorische veranderingen, zodat een gemeente zowel eigentijds en relevant is als efficiënt en effectief. Hiervoor hebben we als zevendedagsadventisten sterke en oude papieren, zoals lay ministry, groepenwerk, de gezondheidsboodschap en bijbelkennis.
Veranderen klinkt eng, maar is nodig omdat het aantal gemeentes toeneemt en het predikantencorps slinkt. Ook liggen er kansen door maatschappelijke wijzigingen, zoals de participatiewet. Uiteraard gaat het te allen tijde om maatwerk, geduld betrachten, niet te ver voor de troepen uitlopen, en de mogelijkheden en behoeftes van mensen niet uit het oog verliezen. Mogen we zo een optimistische, dienstbare en verwachtingsvolle kerk zijn en blijven, die één is in verscheidenheid!
Meer lezen over Miranda? In @vent 02 staat een interview met haar.Â
