Binnen is buiten. En buiten is binnen. Dat is het knappe van de architectuur van het Leids Universitair Medisch Centrum. De zon speelt om mij heen alsof ik buiten zit, terwijl de hoosbuien van gisteren geen enkele schade hebben aangericht omdat het glas en dak stevig op hun plek zitten.
Mijn vrouw zit een aantal verdiepingen hoger om haar driewekelijkse ‘shot’ onderhoudsdosering chemo te krijgen. Zij doet het wonderwel goed. Natuurlijk is het niet leuk om elke morgen pillen in te nemen waar je bij voorbaat weet dat je er misselijk van wordt. En het is niet haar hobby om hier het LUMC fluitend binnen te lopen. Maar toch, ze doet het. Chapeau!
“Ja, dat klopt” beaamde de oncoloog onlangs de opmerking van Els dat het een wonder is hoe het gaat. Dat ze goed haar werk kan doen en op pad kan gaan is een grote plus.
Toen we net naar Leiden reden, vertelde ze me haar werkrooster voor begin augustus. Dat is pittig. Maar ze deinst er niet voor terug.
Morgen gaan we naar de dienst in Almelo. Onze dochter, wonend hier in Leiden, gaat ook mee. De vraag die nu door mijn hoofd speelt: “heb ik een preek die zij beiden nog niet gehoord hebben?” Een luxe probleem, want het is met geen pen te beschrijven hoe blij ik ben dat we samen gaan. Dat hoef ik, neem ik aan, toch niet uit te leggen?
