Tijdens een drukbezochte afscheidsdienst hebben haar (klein)kinderen duidelijk en liefdevol naar voren gebracht hoe belangrijk Lenie is in hun leven. Zij was optimistisch, open en nuchter gelovend. Daarbij had zij een kritische blik en een inclusieve houding naar de naaste. Tot het einde van haar leven was zij betrokken en op een rustige manier heeft zij afscheid genomen en is zij ingeslapen.
Bijbelstudies
Na de Tweede Wereldoorlog toen de Adventkerk lezingen hield met als motto ‘waar zijn onze doden?’ werd zij getrokken door de Bijbelstudies en liet zij zich dopen op haar nieuw gevonden geloof. Die keuze werd lang niet altijd door haar familie begrepen maar zij hield haar overtuiging vast in haar lange, rijke leven. Samen met haar man, ds. Jan Schouten – die in 1996 overleed – heeft zij zich ingezet voor de groei en bloei van de verschillende adventgemeenten.
Apeldoorn
Met name in de laatste standplaats van haar man – gemeente Apeldoorn – heeft zij zich blijvend ingezet onder andere als ouderling. Zij genoot van reizen naar bestemmingen waar haar dochter Annet met echtgenoot Hans Ponte voor werk van de kerk verbleven (Suriname en het Caribisch gebied). Ook genoot zij van lezen, niet in het minst van de columns en publicaties van haar zoon Rob. Bovendien zorgde haar dochter Nellie, die haar mantelzorger was, dat er steeds een verse hoeveelheid boeken uit de bibliotheek voor haar beschikbaar was.
Klassieke nuziek
Ten slotte bleek tijdens de dienst haar voorliefde voor klassieke muziek. Rob vertolkte dat op de piano en speelde eveneens de orgelbegeleiding bij het slotlied ‘Blijf bij mij, Heer.’ Deze woorden – Blijf bij mij, Heer – sloten goed aan bij het verhaal van de Emmaüsgangers uit het Lucas evangelie waar zij de onbekende vreemdeling vragen om bij hen te blijven. Want hij opende de Schriften voor hen. Bij het breken van het brood herkennen zij Jezus. ‘Lenie had bij Jezus herkend dat Hij het wonder van het leven met ons wil delen en Zijn lichaam voor ons gebroken had. Daarin vond zij geborgenheid. In dat vertrouwen geven we haar in Gods hand’, aldus ds. Wim Altink die de dienst leidde.
Troost
Bij het graf sprak haar schoonzoon ds. Hans Ponte woorden van troost: “Laten we haar naam blijven noemen tot de dag dat zij samen met haar man Jan tot het eeuwig leven wordt geroepen en zij samen de stem herkennen van Jezus, de Heer van de opstanding.” Lenie was de trotse grootmoeder van zowel negen kleinkinderen als negen achterkleinkinderen.
