Hans en Annet Ponte kwamen deze zomer terug uit het Caraïbische gebied waar ze de kerk de afgelopen vijf jaar dienden. Het was ook de afsluiting van hun werkzame leven, want het echtpaar Ponte geniet nu van hun pensioen.
Tekst: Jan Spijk – Foto’s: Hans en Annet Ponte
Hans (‘ik ben geboren en getogen in de kerk’) was in Nederland onder andere plaatselijk predikant, jeugdsecretaris en werkte als directeur voor onze ontwikkelingsorganisatie ADRA. Samen met Annet werd hij eerder uitgezonden naar Suriname en Aruba. Het echtpaar keerde weer terug naar Nederland, maar vijf jaar geleden aanvaardde Hans de functie van algemeen secretaris van de nieuw gevormde Nederlands Caraïbische Unie op Aruba, Bonaire en Curaçao. Het hoofdkantoor is gevestigd op Curaçao, waar Hans en Annet dan ook de laatste vijf jaar gewoond hebben.
Annet komt eveneens uit een adventistisch gezin (haar vader was predikant) en vervulde in de kerk verschillende vrijwilligersfuncties. Annet is van beroep medisch analist en werkte de laatste jaren drie dagen per week op Bonaire als kwaliteitsfunctionaris in het laboratorium van het Mariadal Ziekenhuis (het enige ziekenhuis op Bonaire). Daarnaast was ze namens de Nederlands Caraïbische Unie verantwoordelijk voor ontwikkelingsorganisatie ADRA op alle drie de eilanden. Haar hart ligt duidelijk bij het werk van ADRA.
Welke verschillen zijn er in het kerkelijk werk tussen Nederland en het Caraïbisch gebied?
Hans: ‘In Nederland ga je op sabbat naar de kerk, maar in de Caraïben ook op zondag- en woensdagavond. Het is echt een kerk van allemaal actieve mensen. Leden van de kerk op de Caraïben betrekken hun familie en kennissen ook ‘overal’ bij. Naast de kerk zijn er drie adventscholen en een ziekenhuis. De kerk heeft in het Caraïbische gebied bijna 10.000 leden en kenmerkt zich verder door de meertaligheid.’
Annet: ‘Het is heel anders dan Nederland. Als je op Curaçao zegt dat je zevendedagsadventist bent, dan weet iedereen waar je het over hebt. Het is ook makkelijker om diensten bij te wonen. Er zijn maar liefst 28 kerken op 444 km². Dus de kerk is daar vaak dichtbij. Je treft enthousiasme aan. Dat is mij wel opgevallen. Los van het werk hebben we toch ook heel erg genoten van het hele Caraïbische gebied en de natuur.’
Welke kwaliteiten die je gezien hebt op de Caraïben, zou je ook in Nederland kunnen toepassen?
Annet: ‘Antilliaanse mensen brengen enthousiasme en warmte mee. Dat vind ik een toegevoegde waarde. Ik moet er nu weer aan wennen dat de mensen in Nederland toch meer op zichzelf zijn en de kerk veel minder centraal staat. Op Curaçao is dat echt heel anders.’
Hans: ‘Ik hoop dat we ook hier nog meer kerk van alle mensen worden. De we betrokkenheid van de kerkleden in het Caraïbische gebied is erg groot.’
Nu je na vijf jaar terug bent, wat valt je dan op?
Hans: ‘Kerkgang is nu heel lastig vanwege corona. We kijken nu vooral digitaal naar de diensten. Dat is uiteraard anders dan je elkaar van mens tot mens ontmoet. Een lastige tijd.’
Annet: ‘Het is een hele rare periode om terug te komen. Dat maakt het moeilijk om in de kerk weer je draai te vinden. De online kerkdiensten zijn misschien makkelijk, maar je mist toch de persoonlijke contacten met anderen. De beleving van de kerk op de Caraïben is totaal anders. De leden zijn daar over het algemeen minder kritisch dan in Nederland vind ik. Ze zijn in het Caraïbische gebied meer geneigd de predikant (pastor) op zijn woord te geloven. Wel is het zo dat je in Nederland wat makkelijker informelere contacten legt met de leden. Het is hier duidelijk minder formeel.’’
Wat zijn jullie drijfveren?
Annet: ‘Sommige dingen komen op je pad. Als ik toch iets mag noemen is dat het ontwikkelingswerk van ADRA. Dat is zo’n wezenlijk en belangrijk onderdeel van de kerk. Om er te zijn voor die naaste. Dat is zeker voor mij een drijfveer.’
Hans: ‘Ik werk ontzettend graag met mensen. Daar word ik blij van. Mijn liefde zit nog altijd bij het jeugdwerk wat ik heel lang gedaan heb. Dat geldt ook voor het ontwikkelingswerk. Ik heb heel veel kunnen combineren. Dat heb ik de laatste jaren ook in het Caraïbische gebied geprobeerd. De drijfveren om weer terug naar Nederland te gaan zijn onze kinderen en kleinkinderen. Die wonen allemaal in Nederland en dat was voor ons ook een reden om terug te keren. Familie is voor ons toch wel het allerbelangrijkste.’
Wat zijn jullie plannen nu je terug bent in Nederland?
Hans: ‘Allereerst eens even goed de tijd nemen voor de kinderen en kleinkinderen. Voor de kerk zou ik wel iets willen doen in wat je ‘posibility ministry’ noemt. Een all inclusive kerk waar ook mensen met een handicap een plek hebben. Kerkgebouwen zijn vaak oud en niet altijd toegankelijk voor iemand in een rolstoel. Er zijn veel praktische zaken. Dat is wat mij op dit moment bezighoudt. Iedereen moet volledig mee kunnen doen. Je kunt natuurlijk tegen iemand die doof is zeggen dat hij of zij erbij hoort, maar als er geen doventolk is wordt dat een hele ‘moeilijke’ zaak. Wat zou het mooi zijn als iemand die niet kan zien toch als collectant de rijen langs kan gaan. Er zijn plaatsen waar dat gebeurt.’
Annet: ‘Ik heb op dit moment geen drang om heel actief te worden. Als mensen denken dat ik iets kan betekenen dan wil ik er zeker over nadenken. Ik zou wel graag een all inclusive kerk willen zien waar iedereen zich thuis voelt. Ook mensen met een andere seksuele geaardheid. Ik zou heel graag een ruime kerk willen zien waar iedereen een plek heeft: vrouwen, mensen met alle kleuren, waar het ook voor jonge mensen aantrekkelijk is. Dat vind ik erg belangrijk.’
