Geo was een liefhebbende en zorgzame vader, die altijd meeleefde met de dingen die zijn kinderen bezighielden. Hij overleed onverwacht, bijna 1,5 jaar na zijn vrouw Joffilia. ‘Een lopende rekenmachine’, zei dochter Amy over haar vader. Geo kon rekenen als de beste en was consciëntieus. Hij was dan ook jarenlang lid van de kas- en telcommissie van de adventgemeente Apeldoorn. Hij nam vaak deel aan de activiteiten die de gemeente organiseerde, zoals de maandelijkse wandelingen.
Ook in zijn woonplaats Holten deed Geo vrijwilligerswerk als penningmeester. Hij had veel contacten, maar na het overlijden vn Joffilia voelde hij zich eenzaam. Zelfs de geboorte van zijn kleinzoon, het eerste kind in het gezin van Menno, bracht daar geen verandering in. Maar God verliet Geo niet.
Vanuit de kerk liep een indrukwekkende stoet achter de rouwauto. Oudste zoon Wilfred zong bij het graf de beginregels van psalm 121, die ook in de dienst werd aangehaald. Op de rouwkaart staat een foto van Geo: glimlachend, vriendelijk, zoals mensen hem kenden. Hij staat tussen de tulpen op een grasveld. De tulpen zijn uitgebloeid en rusten in hun bol tot het nieuwe voorjaar. Zo rust Geo tot de jongste dag, waarop Jezus terugkomt om hem te roepen.
