Erwin deed heel veel vrijwilligerswerk voor de kerk, vooral voor de jeugd. Hij was vooral een doener. Handen uit de mouwen en aanpakken. Zo kookte hij jarenlang voor menig kamp of andere happening. De kerk bepaalde een groot deel van zijn sociale leven. Iedereen kende hem. Omdat Erwin altijd voor anderen klaarstond, ging de overdenking bij zijn begrafenis ook over de hulpvaardige Samaritaan.
De enorme opkomst tijdens zijn begrafenis maakte duidelijk dat hij een bijzonder geliefd mens was. Een sterke beer, die genoot van spelletjes. Hij was een trouwe vriend die veel oog had voor zijn medemens, oud en jong, binnen en buiten de kerk. Kinderen en dieren namen een bijzondere plaats in bij hem. Hij kon met ze lezen en schrijven. Milosta, zijn hondje, nam daarbij een speciale plek in. Waar Erwin was, was zijn hond.
Erwin stond midden in het leven en genoot ervan. Na een jaar vechten tegen zijn ziekte, met optimisme en gelatenheid, moest hij het leven loslaten. Hij sliep in rust en vrede in. Veel te vroeg, maar wetende dat hij bij God in goede handen was.
