Rob Schouten beschrijft vandaag in zijn column dat hij met plezier langs het Concertgebouw fietst, vlakbij bij hem op de hoek waar hij woont. Zijn beschrijving van de voorliefde voor de klassieke tempel ga ik hier niet dunnetjes over doen. Maar in gedachten zie ik hem fietsen langs het Museumplein en dat hij daar lol aan kan beleven. Dat vind ik het vermelden waard.Dat is namelijk een kunst. We reizen stad en land af voor bijzondere ontmoetingen en hoogstaande architectuur. De reisgids moet uitgeplozen worden. De mooiste dingen zijn echter veelal gratis. Het is allesbehalve uniek wat ik hier verkondig, maar het kan geen kwaad om het nog eens te noemen.
Ongetwijfeld heb ik al eens een blog gewijd aan serendipiteit. Dat is onverwacht iets tegenkomen van bijzondere waarde. Een ontdekking, die uit de lucht komt vallen. Van A naar B gaan is voor mij zelden een noodzakelijk kwaad. Op de fiets naar de bakker of Albert Heijn. Er is altijd wel wat te zien. Zo fietste ik vanmorgen over de Dennenweg en Reelaan naar Den Dolder en dat is een aangename ervaring. Rust, groen, mooie tuinen en huizen.
Van de week was ik op een mooie zomerse avond in de binnenstad van Leiden. Ik zat samen met mijn dochter aan de waterkant. Het grachtenwater klotste onder onze voeten. Een eigenwijze en hongerige woerd sloof zich voor ons uit. Sloepen zoefden voorbij. Achter ons het grote terras van Annie’s (voor de Leiden kenner een begrip). Enkele studenten zitten voor het huis. Een uitbundige zon neemt afscheid. Kortom sfeer alom. Gratis en voor niets.
Morgen zal ik voorgaan in een doopdienst van de gemeente Huizen. Leiders van de gemeente hebben zich ingezet voor Bijbelstudie met de doop van drie nieuwe leden als gevolg. Er is lekker eten, we gaan samen zingen, bidden. En te midden van ‘werk’ zal ik best een moment vinden van verwondering. Van genieten.
Soms hebben we te maken met tegenslag, met teleurstelling. Dan is de kunst van serendipiteit een cadeautje. Gewoon niet te betalen.
