Soms gaat bloggen vanzelf, meestal niet. Voor mij is het nu ‘meestal’. Ik heb het gevoel dat er geen enkel grammetje creativiteit meer in mijn lijf zit. En ik weet ook wel waarom: ik moet te veel schrijven. Ik ben namelijk met een boek bezig…
ik zei ‘ja’, Ondertussen heb ik daar flink spijt van
Het leek een goed plan. Zo’n jaar geleden toen de publicatiecommissie mij vroeg of ik niet het tweede boek in de serie Adventistische Perspectieven wilde schrijven. Ik was vereerd, ik vond het leuk, en ik zei ‘ja’. Ondertussen heb ik daar flink spijt van. Nou ja, een beetje spijt. Nou ja, spijt gecombineerd met leuk. Want wat bleek, als je tachtig uur per week werkt, is er niet veel tijd om te schrijven. Achteraf had ik dat moeten zien.
Ik heb dus tijd moeten maken, hoe? Door vroeger op te staan. Nu ben ik met geen mogelijkheid een ochtendmens te noemen. Megen, mijn vrouw, ook niet – daarom zijn wij zo gelukkig getrouwd. Maar sinds 1 januari 2014 gaat mijn wekker om half zeven. Ja, er is een half zeven in de ochtend! Anderhalf uur eerder dan vroeger. Ik kan je verklappen, ons huwelijk is ondertussen een stuk minder gelukkig.
Elke dag, om half zeven kruip ik met halfdichte ogen achter mijn computer, en ik ga schrijven. Minimaal duizend woorden per dag. Als ik er duizend heb, mag ik ontbijten, douchen en haast maken naar kantoor – naar mijn echte baan. Voordat ik de dag begin, heb ik dus al mijn schrijfcreativiteit voor de dag verbruikt. Bloggen gaat dan niet meer vanzelf, helaas.
de zon komt op voor zes uur, dat had ik nooit gedacht
Maar, na deze vier maanden van ongelooflijk vroege ochtenden, heb ik een aantal dingen geleerd: de zon komt op voor zes uur, dat had ik nooit gedacht; het leven is heel rustig heel vroeg in de ochtend; en ik vind schrijven geweldig en wil het meer doen.
In oktober komt ‘ie uit. Werktitel: Nieuwe Testament, nieuwe ogen.
