Zo nu en dan schrijft één van de predikanten in het veld een gastblog. Dit keer is het woord aan ds. Enrico Karg.
Wat gaat de tijd snel! Nog maar net nadat ik nadenk over het feit dat mijn (zomer)vakantie definitief voorbij is, leef ik alweer in de winter. De bomen zijn kaal, althans sommige, en die vervelende sjaal die mijn nek blijft kriebelen moet ook weer om. Mijn driekwart jas, ondertussen vijf jaar oud, doe ik ook weer aan. Het valt mij alleen op dat ik deze nu vijf jaar na aanschaf moeilijker dichtkrijg; de slankere dagen zijn even geleden. Van zomer naar winter, van slankere ‘glorie’ dagen naar vollere ‘strakke kleding’ dagen; het leven zoals de natuur ons laat zien, is bij uitstek wisselvallig. Het is niet allemaal exact hetzelfde: de tijden, natuur en levensfases wisselen erg vaak. Jammer.
Het was wel lekker makkelijk geweest als alles maar bij hetzelfde bleef. Was het maar altijd zomer, kon ik maar altijd in dezelfde jas blijven passen (scheelt nog geld ook!) en was iedereen maar hetzelfde om spanningen en ruzies te voorkomen. Op dat laatste moest ik terugkomen, toen ik de levensfase van het ‘volwassen worden’ betrad. Iedereen hetzelfde zoals ik? Dat zou niet goed komen. Ik zou beslist niet met mezelf getrouwd willen zijn: ik praat teveel, ben 25 uur per dag aan het analyseren, heb een lees- en leerverslaving en ben best goed in mensen moeilijke vragen stellen. Ik bewonder mijn vrouw dat zij het ondertussen elf jaar met mij volhoudt, waarvan zes jaar in huwelijksverband. Ik zou na drie maanden al gek van mezelf zijn geworden, maar zij heeft zes jaar geleden toch ‘ja’ gezegd in het gebouw van de Triangel, waar wij tot de dag van vandaag samenkomen. Ons huwelijk werkt, omdat wij de verschillen en in karakter en interesses van elkaar als zegen ervaren en we blijven dagelijks elkaar leren kennen. We proberen elkaar niet te veranderen; zij mag zichzelf blijven en ik mag mijzelf blijven.
Ik denk dat God verschillen in natuurseizoenen, levensfases en persoonlijkheden graag zo gewild heeft. God is een God van diversiteit. Al 
vroeg in Genesis, en nog lang voor de zondeval, lezen wij dat God ‘zaadvormende planten en allerlei bomen die vruchten dragen met zaad erin’ (Gen. 1:11) op zijn aarde wilde hebben. Ook lezen wij dat God over het water van zijn aarde zegt: ‘Het water moet wemelen van levende wezens.’ Om maar te zwijgen over de verschillende ‘lichten’ en het verschil tussen dag en nacht. Wanneer de mens gemaakt wordt en vervolgens ‘geupdate’ wordt naar tweevoud: man en vrouw, creëert God geen tweede man, maar een totaal anders uitziende mens: een vrouw (en ik ben daar blij om.) Nee, je kunt mij niet wijsmaken dat God niet van diversiteit houdt of dat diversiteit een gevolg van de zondeval is. Wie zoiets beweert, heeft Genesis 1-2 niet goed begrepen.
Een veel gemaakte vergissing onder adventisten is denken dat wij, op basis van Handelingen 1:14, nu opeens op elkaar moeten gaan lijken. Dit is uniformiteit! Helaas zijn wij niet zo gecreëerd door de Schepper. Wanneer wij zullen proberen elkaar tot hetzelfde te forceren, zullen we Gods gemeente ernstig schaden. De vijand weet dit. Hij weet dat we vanuit de natuur divers zijn, waardoor de misvatting om iedereen maar hetzelfde te maken (zoals een Ford-auto uit de Ford-fabriek), leidt tot conflicten. Daar gaat Handelingen 1:14 niet over. Wie deze tekst goed leest, leest dit: ‘Vurig en eensgezind wijdden ze zich aan het gebed…’ De eensgezindheid was gericht op het aanbidden van de Heer, daar waren ze het met elkaar over eens. Samen bidden, samen aanbidden. Geen ruzie veroorzaken, maar met elkaar onze God groot maken, maar in dit alles bleef Petrus Petrus, Thomas bleef Thomas en Johannes bleef Johannes.
Laten wij in het jaar 2014 proberen de diversiteit van Gods creatie als zegen te ervaren, en eensgezind de Heer het komend jaar groot te maken in Nederland.
