De Adventkerk in Samoa stond de afgelopen jaarwisseling voor de vraag hoe zij moest reageren op het regeringsbesluit om 30 december over te slaan, vanwege het verschuiven van de datumgrens, die vlak langs deze eilandenstaat loopt.
Moesten zij voor het bepalen van hun sabbat hun weekcyclus aanhouden, waardoor hun sabbatten voortaan op zondag zouden vallen, of die cyclus doorbreken, zodat hun sabbat gewoon op zaterdag zou blijven vallen? De zondagvierende christenen besloten in ieder geval gewoon met de datumverandering mee te gaan, want die hadden geen zin om maandag te gaan vieren.
Tot mijn grote verbazing hebben de Samoaanse adventisten gekozen voor de ononderbroken cyclus: Voortaan gaan zij volgens de kalender op zondag naar de kerk, maar zelf noemen zij die dag sabbat. Voor eventuele bezoekers moeten zij voortaan bij iedere kerkdienst weer uitleggen dat zij geen zondag vieren, maar sabbat. En dat de andere kerken wel op de echte sabbat samenkomen, maar dan wel op grond van de verkeerde redenen!
Waren de eilanden met een grote sleepboot een paar kilometer naar het westen versleept, dan was er geen vuiltje aan de lucht geweest en had iedereen erkend dat op die plek van de wereld het inderdaad al een dag later was en had ook de Samoaanse Adventkerk de breuk in de weekcyclus voor lief genomen. Maar nu niet de eilanden, maar de datumgrens is versleept, kan men dat niet opbrengen. En dan te bedenken dat deze datumverschuiving alleen maar een terugkeer betekent naar de oorspronkelijke situatie van voor 4 juli 1892. Want toen beleefde Samoa twee keer een maandag 4 juli, omdat de datumgrens toen juist de andere kant op werd verschoven.
Maar voordat ik met een vinger naar Samoa ga wijzen, moet ik eerst mijzelf onder de loep nemen. In hoeverre denk ik ook alleen maar intern? Heb ik mijn eigen versie van: “Als MIJN weekcyclus maar in stand blijft!”? Ook in Nederland kan de kerk zich opstellen als een afwezige kluizenaar en los van de maatschappij haar onbegrijpelijke religie beleven. Daarom ben ik blij met het motto van het grote opdrachtfestival in het komende hemelvaartsweekend: ZICHT-VOEL-GRIJP-BAAR. De kerk moet zich laten zien, het koninkrijksleven laten voelen aan haar omgeving en het evangelie zo verwoorden dat het grijpbaar is!
Rudy Dingjan
Gemeente Groei
