Toen ds. Pardon Mwansa, vice voorzitter van de wereldkerk, deze week afscheid nam van de deelnemers aan de divisie vergaderingen, wilde hij nog twee antwoorden geven.
Velen hadden hem de afgelopen dagen gevraagd hoe hij uiteindelijk de berghut was ingekomen en hoe hij in en bij deze berghut foto’s had kunnen nemen toen hij daar alleen was.
Tijdens een ochtendwijding had hij verteld dat hij in februari van dit jaar zich had teruggetrokken in een berghut in Colorado (VS). Toen zijn vriend bij de hut wegreed, wist ds. Mwansa dat hij totaal van de buitenwereld was afgesloten. De dichtstbijzijnde telefoonverbinding was anderhalf uur autorijden van hem verwijderd. En hij had geen auto daar… Toen zijn vriend weg was gereden, realiseerde ds. Mwansa zich (te laat) dat hij de deur van de berghut achter zich had dichtgetrokken zonder sleutel op zak. Bovendien liet hij tijdens zijn wijding een aantal foto’s zien van zijn verblijf in de verlaten bergen.
De antwoorden die hij bij zijn afscheid gaf, laten zich raden: hij heeft een ruitje van de hut ingeslagen en zijn camera heeft een zelfontspanner.
Het feit dat velen hem deze vragen hadden gesteld, laat zien welke de kracht is van verhalen vertellen. Verhalen worden onthouden, terwijl abstracte beschouwingen snel worden vergeten. Het verhaal van de verlaten berghut was verteld om aan te geven hoe groot het belang is van afzondering om God te ontmoeten. Ds. Mwansa betoogde dat we er een dagelijkse discipline van moeten maken om in stilte God te zoeken d.m.v. Bijbel lezen en gebed.
Verhalen blijven ons altijd boeien. Blijf ze vertellen, zeker als we het grote verhaal van de Bijbel willen doorgeven!
