Vandaag is de slotmanifestatie van de Olympische Spelen in Londen. In 2005 kreeg Londen de Spelen toegewezen en sindsdien is de stad in voorbereiding geweest voor dit mega evenement. En over enkele ogenblikken behoort het tot de geschiedenis. Het is weer voorbij. Hoeveel tijd, energie, geld, en overuren zijn hierin gestopt? Duizenden atleten, vrijwilligers (chapeau voor hen!), honderdduizenden maaltijden, de bouw van het Olympisch dorp, het Olympisch Stadion etc. We kijken naar de medaillespiegel en zijn best tevreden met de 20 voor Nederland.
Veel, misschien wel de meeste, aandacht gaat altijd uit naar de finale 100 meter hardlopen voor mannen. Zelfs een Nederlander deed daar dit keer aan mee: de goedlachse Churandy Martina. Indrukwekkende prestatie heeft hij geleverd. De snelste tijd werd gelopen door de oppermachtige Jamaicaan Usian Bolt: 9.63 seconden. Zijn wereldrecord blijft staan op 9.58 seconden.
Atletiek en met name het koningsnummer (100 meter hardlopen) vormt de kern van het Olympisch gebeuren. De Spelen kunnen daarom wat mij samengevat worden in ruim 9 seconden. Daar zit eigenlijk alles in. De voorbereiding, de focus, de afzondering, de explosie van enorme kracht, de eindsprint, de eindstreep en het uitlopen, het omhangen van de nationale vlag en de talloze interviews.
Zo werd Martina gevraagd waarom Bolt had gewonnen. Het antwoord was “Bolt kan hard lopen.” Zo simpel is het. Te midden van alle gebouwen, TV camera’s, hordes mensen, gaat het gewoon om één ding: hard lopen.
Zo ook bij de kerk. Er zijn heel veel activiteiten, gebouwen, evenementen, samenkomsten. Het gaat uiteindelijk om één ding: geloven.
