Wat de meesten van ons interesseert aan Prinsjesdag is natuurlijk niet de vraag wie er volgend jaar euro’s inlevert en wie er een procentje bijkrijgt. Wel geïnteresseerd zijn wij in de bijverschijnselen van deze dag. Zo mocht de van stal gehaalde Glazen Koets zich dit jaar verheugen in de publieke belangstelling. En verder ging het er natuurlijk om wie het leukste hoedje op had bij het voorlezen van de Troonrede. Traditioneel lees je nauwelijks iets over hoe de mannen erbij lopen op deze dag, maar de outfit van de vrouwen wordt gefileerd. Te beginnen bij onze koningin, via onze vrouwelijke ministers, staatssecretarissen en Kamerleden naar de vrouwen die aan de armen hangen van mannen die bij deze gelegenheid iets te zoeken hebben op het Binnenhof (‘Zij van …’). Verder lezen
Auteur archief: Lydia Lijkendijk
Summer School geslaagd
De groep die Amos volgde
Stevige studies, lekker eten en veel gezelligheid. Dat is de succesformule van de Summer School, die in de tweede week van augustus plaatsvond op Oud Zandbergen. Achtentwintig deelnemers volgden twee trajecten: Amos en de drieëngelenboodschap of Fotografie. ‘Jammer dat het nog twaalf maanden duurt tot de volgende editie’, verzuchtte een van de deelnemers na afloop. Bekijk hier alle foto’s van de Summer School. Verder lezen
Lange adem
Op de middelbare school kreeg mijn klas gym van mijnheer Posthuma, tevens conrector. Hij was dol op de veldloop, een traject van buitengewoon lange adem langs de randen van de stad. 
Hij joeg ons de straat uit en fietste er zelf achteraan. Dat overkwam mij geen tweede keer. Direct aan het begin van de route stond een brievenbus, een beetje verscholen in het groen. Ik moest zogenaamd mijn veters strikken, raakte in de achterhoede van het peloton en toen niemand keek schoot ik achter de brievenbus. Daar stond ik uit het zicht te wachten tot de hele horde weer langs kwam dreunen. Ik sloot achteraan en niemand had iets in de gaten.
Hardlopers zijn doodlopers
Op deze manier was de veldloop goed vol te houden. En het ging ook lang goed. Tot het op een kwade dag niet meer goed ging. Ik strikte zogenaamd mijn veters, raakte achter in het peloton en schoot achter de brievenbus. Recht in de armen van mijnheer Posthuma. ‘Laikendaik, doe bister bai’, brulde hij, want hij was een Groninger. ‘Hardlopers zijn doodlopers’, probeerde ik nog, maar ik moest mij melden bij de conrector – hijzelf. Hij liet mij strafregels schrijven: ‘Ik mag nait achter de briev’nbus bliev’n stoan’. En toen ik het exact zo opschreef, was het weer niet goed.
Aan mijnheer Posthuma moest ik veelvuldig denken tijdens het maakproces van de nieuwe Advent. Het omzetten van een uitgedachte bladformule in een magazine van ‘vlees en bloed’ plus een digitaal zusje, is namelijk een traject van buitengewoon lange adem. Het is afzien en doorlopen. Het is uitproberen wat wel en wat niet werkt. Kleurgebruik, lettertype, beeldmateriaal, bladspiegel, papierdikte – en inhoud natuurlijk, het zijn allemaal factoren die bijdragen aan het ontstaan van een resultaat dat uitnodigt tot oppakken en tot lezen. Halverwege zo’n proces heb je wel eens zin om achter de brievenbus te gaan staan. Maar net als met de veldloop geldt: hoe vaker je het doet, hoe soepeler het gaat.
hoe vaker je het doet, hoe soepeler het gaat
De reacties op Advent zijn positief en dat is geweldig. Ondertussen zitten wij niet uit te rusten, maar strikken alvast onze veters om er weer volop tegenaan te gaan, met de volgende @vent en Advent die respectievelijk eind mei en eind juni verschijnen. Wil jij reageren of heb je ideeën? Stuur ons dan even een mailtje. Dat vinden we leuk. Ook als je verbeterpunten hebt, horen we ze graag. Het is tenslotte jouw blad!
Volg ons
Toen ik klein was, kregen we elke maand een blaadje in de brievenbus. ‘Adventbode’ stond erop. Van mijn ouders had ik verder geen last het hele weekend daarna, ze waren om de beurt een tijd zoet met lange artikelen met weinig plaatjes en veel tekst. Artikelen met een hoge woorddichtheid per pagina, om het maar zo te zeggen. De plaatjes die er wel bij stonden, waren vaak van ernstig kijkende mensen in Amish-achtige kledij. Zelf las ik de Donald Duck in die tijd. Verder lezen